Vorig jaar rond deze tijd was Arend Martijn Slot nog de groot leider van Feyenoord. Onder zijn bewind leek (bijna) alles te kloppen en hij verbloemde veel van de organisatorische onrust die zich in Rotterdam-Zuid afspeelde en nog steeds afspeelt. Zijn vertrek deed dan ook pijn en zorgde voor verdriet; ‘we’ gunnen Arne Slot alles, maar onszelf wel iets meer.
Zijn vervanger, Brian Priske, was langdurig gescout en gevolgd. Dit moest dus een goede opvolger zijn. Hoopvol keken we naar de opvolger van Slot. De uitkomst is bekend en hoeft niet herkauwd te worden, maar een groot succes werd het niet. Alhoewel de Deen wél de Johan Cruijff Schaal wist te winnen en onder hem de opvallendste Europese overwinningen werden behaald in tijden. Deze periode is behoorlijk 'schizofreen' te noemen.
Toen Priske de deur werd gewezen, waren er weinig verwachtingen rondom Pascal Bosschaart. Bosschaart werd interim-trainer, waardoor hij Feyenoord Onder 21 voor een korte periode achter zich kon laten en zich mocht richtingen op de hoofdmacht van de stadionclub. En heel eerlijk, iedereen is van de bebaarde oud-voetballer gaan houden. Bosschaart was alles wat Priske niet was. Collectief verontwaardigd waren alle Feyenoorders dan ook toen de trainer niet werd toegelaten tot de hoogste trainerscursus. “Handen af van onze Bosschaart, hoe durven ze bij de KNVB?!” Boosheid, weer een nieuwe emotie in het spectrum erbij.
Icoon Robin van Persie werd binnengehaald en dit zorgde opnieuw voor een wirwar aan emoties. Er was een kamp dat het te vroeg vond voor de oud-speler en dat kamp liet kritische geluiden horen of Van Persie er nu wél klaar voor was, na een half jaar wisselende resultaten bij SC Heerenveen. Ook hoorde je de angst of zo’n held voor velen deze baan wel moest gaan doen. Als het nu zou mislukken, dan heb je een legendarische speler bijna beroofd van een carrière als succesvolle trainer. Het andere kamp kon niet wachten om voetbal te zien waarbij je de vingers aflikt, zoals The Silver Fox dat vroeger zelf ook op de mat legde.
En zo wisselend als al die de emoties dit jaar zijn, zo wisselend is het spel onder de oud-vedette ook. Een bloedeloze 0-0 tegen NEC, een fantastische uitwedstrijd in Enschede, een lastige overwinning tegen de mannen uit het hoge Noorden en sinds dit weekend: een zakelijke overwinning in Alkmaar. Van Persie, die liever met 5-4 wint dan met 1-0, pakte met minimaal spel een maximaal resultaat. Ook hier kan je een scala van emoties op loslaten, maar ik kies voor de positieve benadering.
Als je, met zoveel geblesseerden en wisselingen, kan winnen van een taai AZ, dan doe je het goed. Natuurlijk zien ‘wij’ liever een 6-2 tegen FC Twente maar een zakelijke overwinning doet je concurrenten vaak het meest pijn. Sterker nog, er zijn clubs in de Eredivisie die met matig spel gewoon kampioen kunnen worden. Dus ik ben trots op de veerkracht die Feyenoord toont, na alle wisselingen en schakelingen in emoties, en ik kijk uit naar de wedstrijden die komen gaan met alle bijbehorende emoties…
Gerben
