En nu? Nu stort PSV wél in na de winterstop en hebben wij uitgerekend het wisselvalligste seizoen ooit. Om gek van te worden. Het erge is dat ik er zaterdag niet eens zo rouwig om was. Ik had er meer de pest in na de 0-0 tegen NAC of de 1-1 tegen Fortuna, om er even twee te noemen. Misschien ben ik na al die tegenslagen een beetje murw gebeukt. Tegen NEC zag je eigenlijk al heel de wedstrijd dat Feyenoord geen vuist kon maken. En NEC vond het allemaal prima, die kwamen niet om te winnen. Die kwamen voor een punt en dat is ze gelukt.
Het is al vaak gezegd, maar de blessuregolf bij Feyenoord is dit seizoen echt absurd. ‘Als’ heb je niks aan in het voetbal. Maar als Timber, Hwang, Moder en/of Milambo samen in een of andere combinatie hadden gespeeld, had je zaterdag wel gewoon gewonnen. Dat weet ik zeker. Nu moest je het weer met een gelegenheidsmiddenveld doen, met (een prima spelende) Gijs Smal nota bene. De ook geblesseerde Nadje en Zerrouki hoeven we niet eens meer te noemen.
Op 10 (soort van) begon Luka Ivanušec. Dat is nu toch echt wel klaar hè. Net zo lang achteraangezeten als Zerrouki en ongeveer net zoveel voor betaald. Zo zonde. Ik had nog even de hoop dat hij onder Robin van Persie misschien ineens het licht zou zien, maar er zat weer helemaal niks bij. Maar goed, er was ook niks anders. Op de bank zaten onder andere Jan Plug, Djomar Giersthove en Thijs Kraaijeveld. Onthoud die namen, wellicht heb je ze een keertje nodig voor een Feyenoord-quiz.
Oussama Targhalline deed het op zijn beurt wel weer lekker. Maar iedere keer als we over een nieuwe speler denken: die is best wel oké! Dan is ‘ie voor de rest van het seizoen uitgeschakeld (hoi Lotomba) of weken, maanden niet inzetbaar (wat is er met Hwang??). Dus ik ga verder niks over de Marokkaanse middenvelder zeggen.
Blessures, een trainerswissel, gemor op de tribune; het maakt voor de Champions League blijkbaar allemaal niet uit. Dit seizoen zit vol met diepe dalen en hoge pieken. Woensdag gaan we dus weer vol goede moed naar De Kuip voor de wedstrijd tegen Inter Milaan. Dat affiche doet bij de oudere supporters, waar ik mezelf inmiddels toch ook wel onder schaar, de harten sneller kloppen. Dit seizoen is als geen ander gebleken dat vorm, status, statistieken en voorbeschouwingen niks zeggen. Dat maakt voetbal zo leuk. In 2002 zouden we kansloos zijn tegen Inter met Seedorf, Materazzi, Ronaldo en Zanetti. En tegen Benfica, City, Bayern en AC Milan zouden we het dit seizoen ook afleggen. Yet here we are.
Wouter
-medium.webp)
