Natuurlijk weet ik dat wel, maar ik wil het gewoon niet weten. Ik wil heel graag dat wanneer Santiago Gimenez op zijn Feyenoord-logo slaat, dat voor altijd is. Of wanneer Santi roept: ‘This is Feyenoord!’, hij bedoelt dat Feyenoord de mooiste club van de wereld is en dat hij hier heel zijn leven wil blijven.
Ik weet ook wel dat de Mexicaanse goalgetter niet in een Feyenoord-pyjama sliep als kleine jongen. Maar ik wil dat wél heel graag. Ik wil graag denken dat ‘El Bebote’ met natte haartjes als klein kindje ‘hand in hand’ meezong. En niet toen al dacht aan een Italiaans nummer in San Siro…
Noem me naïef, maar als Gimenez en Fer Serrano in een dinopak rondlopen, dan is dat hopelijk omdat zij zich zo fijn voelen in Rotterdam. Zo fijn dat ze niet in een andere stad willen wonen, omdat Rotterdam zo goed bij hen past. En als Fer stiekem naar de hoofdstad gaat om een wedstrijd te bezoeken in een Feyenoord-shirt, dan doet zij zoiets niet straks ook in Italië. Toch? Toch?!
Dus het doet pijn als Don Dennis zijn woorden uitspreekt, om vervolgens te zien dat Gimenez na zijn transfer een plaatje post van hem als kleine jongen met een shirt van AC Milan aan. En om daarna te moeten aanschouwen dat Santi als een trofee naast Zlatan zit. Hij onthaald wordt in Milaan als held. Het voelt dan toch een beetje als je ex die er met een knapper en rijker vriendje vandoor gaat.
En mijn ex mag er met een ander vriendje vandoor gaan, dat snap ik ook. Maar dat vriendje hoeft dan niet een week later bij mij thuis op verjaardag te komen. Dat vind ik iets teveel van het goede, dat gaat te ver. Dus Fer en Santi, jullie zijn woensdag heel erg welkom in Rotterdam. Maar dan wel in een dinopak, ergens buiten het stadion.
Gerben
