COLUMN | Go ahead, make my day!

Om me heen hoorde ik het gemor. Niemand was er gerust op. In de media stond ook overal dat Go Ahead Eagles het Feyenoord bijzonder moeilijk zou maken. Ik was er ook niet gerust op, een uitwedstrijd op de Vetkampstraat, dat worden verliespunten. Natuurlijk was er gewonnen van Girona en FC Twente, maar goed voetbal hadden we nog niet echt gezien.

En zo bevond ik mezelf tandenknarsend op de bank, met een zak emotiechips naast me rond de klok van 21.00 uur. Ik zag een open wedstrijd en hoorde mezelf zeggen: ‘Het zal zo wel weer misgaan. Blunder van Wellenreuther, denk ik.’ En niet veel later: ‘Paixao is een goed-weer-voetballer, daar hebben we niks aan. Osman is nog niet goed genoeg, die wordt ook niet goed genoeg in de loop aangespeeld.’  Ik was Feyenoord en mezelf alweer ouderwets in de Feyenoord-put aan het praten.

Ook na een kwartier spelen, bij de eerste goal van Osman, was ik nog sceptisch: ‘Een blinde eekhoorn vindt ook wel eens een nootje.’ Ik wilde er nog niet helemaal aan geloven. Maar langzamerhand kon ik toch verdragen dat het spel eigenlijk best goed was. Dat ons middenveld eigenlijk wel heel goed stond. Dat onze verdedigers makkelijk onder de druk uit konden spelen. Het geloof begon te groeien en zo kon het genieten gaan beginnen.

Ik vond Feyenoord echt heel goed, zo goed heb ik ze dit seizoen nog niet gezien. Superlatieven om ons middenveld te beschrijven komen tekort. Maar het voelt heel gek om zo positief te zijn, alsof het niet kan. Alsof er altijd een stemmetje is dat zegt dat het nog mis moet gaan. Maar waar ik heel veel angst had voor de aankomende weken, met het zware programma, heb ik er nu opeens veel zin in.

Veel zin om iets recht te zetten in Portugal. Zin om Utrecht opzij te zetten. Zin om De Klassieker winnend af te sluiten en vol de druk op PSV te zetten. Zin om mijn vader mee naar De Kuip te nemen tegen AZ en te laten hoe goed Feyenoord is. Maar dan toch weer dat stemmetje: ‘Het zal toch niet zo zijn dat…’

Gerben