COLUMN | Soms zit het mee...

Feyenoord kreeg de tweede helft van september zwaar klop van Leverkusen en speelde onnodig gelijk in Nijmegen en Groningen. Het Legioen morde, de media zaten er uiteraard bovenop. Het spel liet dan ook niets te wensen over (lees: het zag er niet uit) en aan de stoelpoten van trainer Brian Priske werd al voorzichtig een beetje gezaagd.

Het zat ook niet mee, zeg maar. Sommige aanwinsten vielen nogal tegen (Smal, Osman), waren meteen geblesseerd (Bueno) of bleken eigenlijk helemaal niet te kunnen voetballen (Lotomba, Mitchell). Sterkhouders uit het Slot-tijdperk raakten flink geblesseerd (Gimenez, Stengs) of speelden onder hun kunnen (Beelen, Paixao, Wellenreuther). Gernot Trauner blijkt ook ineens geen zekerheidje meer te zijn. En over Zerrouki zullen we het maar niet meer hebben. Lichtpuntjes waren Quinten Timber, Hwang en de altijd sterke Hancko. Maar daar bleef het dan ook bij. Vergeef me als ik er eentje mis.

Met knikkende knieën keken we naar het programma van oktober. Uit in Spanje en 4 dagen later tegen een goed draaiend FC Twente. Tot veler verbazing (laten we eerlijk zijn) kwam Feyenoord zowaar goed voor de dag. Althans, qua resultaat. Slecht, onzorgvuldig en vrij ongeïnspireerd spelen en tóch in beide wedstrijden met de volle buit ervandoor gaan. Dat is ook wel eens lekker. Opeens scheen de zon weer in Rotterdam-Zuid. Een supportershand is gauw gevuld, bleek maar weer eens.

Uit het verleden behaalde resultaten bieden geen garantie voor de toekomst. Aanstaande zaterdag in een volgepakte Adelaarshorst zou Feyenoord zomaar weer onderuit kunnen gaan. En ik zal er niet eens van opkijken. Ik heb het zelfs al ingecalculeerd. Een paar dagen later vliegt Feyenoord naar Lissabon voor de wedstrijd tegen Benfica. Ik houd mijn hart vast. Maar hé, we zijn oktober in ieder geval goed begonnen. 

Wouter