Je kan in deze tijden beter een column schrijven dan speler of trainer van Feyenoord zijn. Onderwerpen voldoende om uit te kiezen, helemaal wanneer ik social media open op mijn telefoon. Om treurig van te worden…
Ik zou bijvoorbeeld een column kunnen schrijven over Ramiz Zerrouki, het pispaaltje van Feyenoord. Nu weet ik dat het fijn is om een gezamenlijke vijand te hebben, maar om daar nu een eigen speler voor te pakken in een week dat we tegen Sparta en Ajax spelen…
Ook kan ik meer dan een alinea wijden aan Brian Priske. Priske zou volgens sommigen alweer het (voetbal)veld moeten ruimen. Een trainer die er niks van kan, geen vertrouwen vanuit de groep, ga zo maar door…
En uiteraard zou ik een hele column kunnen pennen over het transferbeleid. Dennis te Kloese had niet op vakantie mogen gaan, waar blijven onze grote aankopen, wanneer lozen we onze middelmaat nu eindelijk eens…
Maar ik doe het niet. Ik wil niet, zo vroeg in het seizoen, mee in de negativiteit. Ik weet dat we nu al op achterstand staan, ik weet dat we vorig seizoen ook in de beginfase het kampioenschap hebben laten liggen, ik weet dat Arne Slot het allerbeste was wat Feyenoord kon overkomen en dat we hem missen als zijn naam gescandeerd wordt op Anfield. Ik weet het…
Liever besteed ik mijn woorden aan iemand die gister in Rotterdam afscheid nam, alleen niet in het goede stadion. Het spandoek in Het Kasteel beschreef het mooi: ‘Clubicoon en vriend voor het leven.’ Justin Bijlow, held! Onze keepert die de volledige jeugdopleiding van Feyenoord doorlopen heeft en in seizoen 2016-2017 zijn debuut maakte voor Feyenoord 1. Deze man heeft drie keer de Johan Cruijff-schaal gewonnen, pakte twee keer de beker en werd tweemaal landskampioen met ‘zijn Feyenoord’. En nu gaat hij weg en ik gun hem alles…
Zoveel gun ik hem, dat ik gister nog hoopte dat Timon Wellenreuther de fout in ging. Sterker nog; ik appte mijn vrienden of de goal van Sparta geen fout was van de Duitser. Want dan zou Bijlow misschien nog wel kansen zien om te blijven en eerste keeper te worden. Strijden voor zijn plek, zoals hij al voor zoveel gestreden heeft. Ik heb zo’n ongelooflijk zwak voor deze gozer.
Ik raad iedereen aan om, als je toch het chagrijn in je lijf hebt, vandaag beelden te gaan zoeken van Bijlow. Uiteraard de tranen van gister, maar er is nog zoveel meer. Bijlow die, geblesseerd, in het stadion zit bij een uitwedstrijd en met het uitvak meezingt met ‘Wat gaan we doen vandaag’. Bijlow die na het kampioenschap nog even naar een (dood)zieke supporter loopt om een hart onder de riem te steken. Bijlow die naar Wellenreuther rent om hem te vieren dat Wellenreuther de beslissende penalty’s gepakt heeft in de Johan Cruijff-schaal. En wat dacht je van deze: Bijlow die ver zijn doel uitkomt in de uitwedstrijd tegen FC Twente en daarna een bal in het veld gooit, geel pakt, maar wel het team en zichzelf de tijd geeft om weer op te stellen. Deze Justin Bijlow, zorgt altijd voor een grijns op mijn gezicht. Dus dat wordt mijn remedie deze week, als het even tegenzit. Justin, het ga je goed, gozert!
Gerben
op en vervolgens op 'Zet op beginscherm'.