'Misschien was ik dan nu wel een arrogante l*l geweest'

In 2011 verslaat Oranje O17 Duitsland in de EK-finale. Achahbar is daarbij, net zoals bijvoorbeeld Memphis Depay en Nathan Aké. Achahbar heeft op dat moment al minuten in de eredivisie gemaakt en volgens velen is hij een enorm talent. Helaas is zijn loopbaan niet helemaal zo gelopen, maar hij is er zelf niet echt rouwig om: ‘Stel dat alles vanaf het begin perfect was gegaan en ik nu bij Barcelona zou spelen… Misschien was ik dan nu wel een arrogante lul geweest. Iedereen bewandelt zijn eigen pad.’

Achahbar heeft de hele jeugdopleiding bij Feyenoord met glans doorlopen, werd hier en daar topscorer en mocht onder Koeman al op zijn zeventiende debuteren bij Feyenoord 1. Toen Oranje O17 het EK won, waren er veel buitenlandse topclubs die hem wilden hebben. Maar de Hagenees wilde maar één ding: slagen bij Feyenoord. Zijn debuut maakte hij snel, maar veel minuten kreeg hij niet. Na twee taaie seizoenen werd de aanvaller verhuurd aan Arminia Bielefeld. Dit duurde maar een half jaar, want in seizoen 2014-2015 gaf trainer Fred Rutte hem opnieuw een kans. En zo kreeg de spits plotseling een basisplaats in de topper tegen PSV, in ‘zijn’ Kuip: ‘Als ik in De Kuip speelde, voelde ik nooit druk. Het was mijn thuis.’ Op 22 maart 2015 beleefde hij zijn finest moment door met twee doelpunten ‘zijn thuis’ in extase te brengen. Misschien wel hetgeen waardoor supporters zijn naam nog kennen. Toen Rutte ging en Van Bronckhorst kwam, verdwenen zijn speelminuten als sneeuw voor de zon. Achahbar zelf denkt dat zijn pad er anders uit had gezien als Rutte was gebleven.

Maar zo belandde hij in Zwolle, bij PEC. Trots op zichzelf, hij had ‘zijn doel’ gehaald; vanuit een achterstandswijk opgroeien en in De Kuip mogen spelen. Toen kwamen er een aantal omzwervingen: van PEC naar NEC, van NEC naar FC Dordrecht en in 2020 naar het Roemeense Sepsi OSK. Achahbar had het goed naar zijn zin, leefde in de luwte en zijn bescheiden inborst kwam daar goed tot zijn recht. Toch zag hij daar ook een trainer die zijn teamgenoot klappen gaf, iets wat de aanvaller tot op de dag van vandaag niet kan begrijpen. Tijdens een belangrijke wedstrijd tegen Rapid Boekarest kreeg Achahbar een trap van achter en voelde dat het mis was: een gebroken kuitbeen. Een herstelperiode van acht maanden was het verdict, maar de periode werd langer. En bij elke stap op het veld, kreeg de aanvaller weer een kleine terugslag. Het ging ook in zijn hoofd spelen: ‘Als je die angst hebt, word je altijd precies op die pijnlijke plek geraakt. Zelfs als je last achter je oor zou hebben, krijg je precies daar een tik.’

Achahbar verloor het plezier en stond op het punt op richting het amateurvoetbal te gaan, toen Griekse tweede divisionist Eolikos Mytilinis hem wilde contracteren. Hij wilde het nog één keer proberen en ging er volledig voor, niet wetende wat hem te wachten stond. Het was chaos; ze trainden op een te klein en verschrikkelijk slecht veld, er waren geen faciliteiten, niks was geregeld. Zo moest Achahbar zelf lopend op zoek naar een woonruimte bijvoorbeeld. Toen zijn gezin eronder kwam te lijden, nam hij de beslissing om te stoppen in Griekenland. Het amateurcontract bij Westlandia kwam er toch, waar hij ook als trainer aan de slag gaat. Achahbar vindt het lekker om in de luwte te kunnen leven, dat past beter bij hem. Zijn nieuwe droom: trainer van Feyenoord 1 worden.