COLUMN | Alleen met hoeveel is de vraag

Ondanks een stug Volendam in de loopgraven en een scheidsrechter die goed naar de media had geluisterd, ging Feyenoord stoïcijns door met waar het goed in is; winnen. Als deze ploeg sporadisch niet wint, sleept het er in ieder geval een in extremis een punt uit. Zoals tegen FC Utrecht, PSV, NEC en Shakhtar. Met een overwinning donderdag en een punt zondag zou ik al zeer tevreden zijn. Maar oh wat zou het heerlijk zijn om donderdag de kwartfinale te bereiken en zondag te doen wat we vorig jaar vergaten in die arena; winnen. Vorig seizoen heb ik grote delen van de wedstrijd, zwaar zenuwachtig dat wel, zitten genieten van Feyenoord. Door een fout van de keeper gaf je het daar alsnog weg. Marciano steeg daarna in de Conference League wel een paar keer boven zichzelf uit. Als Wellenreuther nou ook twee keer boven zichzelf mag uitstijgen, laat het dan donderdag en zondag zijn. Mocht het zondag toch weer misgaan, dan is dat waarschijnlijk de vloek die al sinds 2005 is uitgesproken over Feyenoord. Maar laten we één ding niet vergeten, dan staan we nog steeds gedeeld 1e. We gingen bijna altijd met een dikke achterstand in punten die kant op en speelden dan vaak angstig. Zondag is anders, zondag is voor hen wellicht de laatste kans om langszij te komen. Zondag voelt voor ons Feyenoorders als iets unieks; met drie punten voorsprong als koploper die kant op. En wat wij er ook nog tussen hebben zitten en minstens zo belangrijk is: een 1/8 finale Europa League. Een toernooi waar zij een ronde geleden al uit lagen. Nota bene tegen een ploeg die wij twee keer versloegen. Dus wie zijn ze dan? Ik teken voor het volgende scenario: twee keer met de hakken over de sloot en minimaal verschil het potje uithalen. Achter komen hoeft niet per se, want dan raakt mijn hart overbelast. Wij gaan winnen, alleen met hoeveel is de vraag! [i]Remi[/i]