'Ik heb m’n leven te danken aan Feyenoord'

FR-Fans.nl blikt in de rubriek FR-TALK iedere maand terug met een Feyenoordsupporter op de afgelopen maand, maar duiken we ook in het leven van deze Feyenoorder. In november hadden we een gesprek met Sander de kramer, freelance journalist en presentator. “Je zou alleen nog een echt scorende spits moeten hebben. Een type Inzaghi bijvoorbeeld.” We schuiven aan de keukentafel aan met koffie en thee en starten het interview. Sander is open, eerlijk, maar bovenal een mens met een positieve houding richting z’n omgeving. Zo doet hij ook het verhaal. “Ik ben mensgericht en dat komt door m’n moeder. Ze is altijd bezig met sociale vraagstukken en nam mij op jonge leeftijd mee naar een demonstratie voor Indianen die van hun land gejaagd werden door rijke mineralen die daar in de grond zaten. We waren met een kleine groep aan het protesteren, en werden soms raar aangekeken door mensen, maar ik had zoiets van: we gaan de goede kant op en komen op voor rechtvaardigheid. Dat heeft mij aangestoken.” “In de journalistiek kun je een belangrijke rol innemen: het echte verhaal vertellen. De waarheid boven tafel krijgen, inplaats van meegaan met de massa. En dat ben ik gaan doen. Ik werkte als hoofdredacteur voor de daklozenkrant. Er stond op een gegeven moment een klein berichtje in: Sierra Leone opnieuw uitgeroepen tot slechtste plek op de wereld. Hoe zou het leven daar zijn in dat land, in het westen van het continent Afrika? Ik besloot om er naartoe te gaan en er een verhaal over te schrijven.” [quote]Die paradox heb ik aangegrepen en ik wilde die kinderen uit die situatie krijgen[/quote] Sunday Foundation Wat opvalt is dat Sander heel openhartig blijft praten, ook over zo’n zwaar onderwerp als deze, want wat hij in Sierra Leone tegenkwam is niet niks. “Enorme chaos kwam ik tegen. Alles was kapot geschoten door de burgeroorlog. Maar wat mij nog het meest trof waren weeskinderen die in de diamantmijnen werkte. De rebellen hadden hun ouders vermoord, kinderen gestolen op vijfjarige leeftijd en er een kindsoldaat van gemaakt. Meisjes werden slaven van de rebellen. En als het al niet erg genoeg was, de rebellen hadden de baby’s achtergelaten in brandende huizen. Ik heb staan huilen om deze situatie. Het stukje steen dat we om elkaars vinger schuiven op de mooiste dag van ons leven wordt daar opgegraven door de meest ongelukkige weeskinderen. Die paradox heb ik aangegrepen en ik wilde die kinderen uit die situatie krijgen. Al werd het m’n dood. Natuurlijk, ik ben een keer gearresteerd geweest door een corrupte agent, ik heb een keer voor m’n leven moeten vluchten, maar links of rechts om het gaat zou goed komen. En als het niet goedkomt? Dan heb ik het ervoor over gehad. Maar het is gelukt. Dat verhaal is in de media ontploft.” Sander richtte de Sunday Foundation om te zorgen dat kinderen met en zonder een beperking in Sierra Leone een toekomst konden krijgen. Hij bouwde er scholen. Ondertussen staat er een hele organisatie waar vierhonderdduizend mensen beter van worden. De Foundation kent twee rolmodellen volgens hem: “Dat zijn Alimani en Tongla, twee gehandicapte weesjongens. Alimani is in het bos achtergelaten door zijn moeder omdat zij niet voor haar zoon kon zorgen. Tongla trof ik aan op zevenjarige leeftijd. Hij bedelde op de markt, zat onder de eeltplekken en af en toe werd er een munt naar hem gegooid. Dat was zijn situatie. Ik vroeg wat hij wilde. Naar school, was het antwoord. Op mijn beurt antwoordde ik dat dat ging lukken. Maar zijn moeder schold mij uit, want haar zoon was een inkomstenbron. En hij heeft toch nooit een kans om een toekomst op te bouwen, werd er gezegd. Hij was in tranen en ik ook. Op dat moment mocht ik hem niet meenemen. Ik zei: als je over een paar jaar nog steeds zo denkt dan laat ik je niet vallen. Hij was twaalf jaar en hij kwam naar het gehandicaptencentrum en was klaar om naar school te gaan. En nu gaat hij rechten studeren samen met Alimani. Daar ben ik zo trots op.” En dat is niet het enige, want de twee jongens hebben nog iets anders gedaan: “Ze hebben een voetbalcompetitie gestart en elke club die eraan meedoet moet minimaal drie mensen met een beperking hebben die meedoen. De mentaliteit is echt veranderd: geen zieligheid richting hen, maar mee kunnen doen! Dat is zo mooi. Alimani en Tongla zijn voor de foundation echte rolmodellen geworden.” Zoon is profvoetballer geworden! De link naar een ander mooi verhaal is heel snel gelegd. En dat is het verhaal over Alpha, een jonge talentvolle voetballer. “Jaren geleden trof ik Alpha aan. Hij is wees geworden op z’n zevende. Ik heb die jongen onder m’n hoede genomen en zien opgroeien. Hij noemt me ook papa, wat velen daar doen trouwens. Maar ik ben echt zijn vader geworden. Dat is als volgt ontstaan: Alpha was bezig met voetbal, mede voor afleiding. Hij had toen al veel talent. Sterker nog: twee jaar geleden is hij profvoetballer geworden in Guinee, een groot voetballand dat naast Sierra Leone ligt. Onder andere de Pogba’s komen er vandaan. Maar er gebeurde iets bijzonders: hij moet binnenkort een internationale wedstrijd spelen en daar heeft hij een paspoort voor nodig. Hij belde mij op en vroeg: pap, mag ik jou achternaam dragen. Natuurlijk mocht dat en de tranen sprongen in onze ogen. Alpha zou officieel mijn zoon worden en lid worden van het gezin. Alpha zei ook: je bent m’n enige familie en m’n vader. Hij heeft ook de voornaam van mijn vader genomen en heet nu op zijn paspoort Alpha-Pieter de Kramer. Direct heeft hij een nieuw voetbalshirt genomen en De Kramer achterop laten drukken. Daar speelt hij mee. Als Alpha-Pieter met ons belt vraagt hij ook naar z’n moeder, mijn vrouw Wendy, en z’n broertje en zusje.” Het is zo’n leuke lieve jongen. Dat hij nu voetballer en een gezinslid is is een bekroning hoe hij is als mens.” [i]Tekst gaat verder onder de afbeeldingen[/i] Leven te danken aan Feyenoord De Kramer moet lachen en ondertussen maken we voorzichtig de brug naar Feyenoord in het gesprek. Daar kan hij ook een aantal hele leuke anekdotes uithalen. “Ik zei ergens al nadar Alpha-Pieter onze zoon werd: eindelijk iemand in de familie die wel kan voetballen. M’n vader heeft bij Excelsior in het eerste gespeeld. Hij heeft maar twintig wedstrijden gespeeld, want toen brak hij z’n been. Dat hij profvoetballer is geweest is in de archieven ook nergens terug te vinden. M’n broer en ik lopen altijd te dollen of het wel echt zo was dat hij profvoetballer is geweest.” De presentator lacht opnieuw: “Mijn vader was verliefd op de zus van de laatste man van Excelsior. Daar durfde hij niet voor uit te komen, met de kans om een blauwtje te lopen. Feyenoord nodigde Excelsior uit voor een feest. Rob Jacobs, speler van Feyenoord, zag dat mijn vader verliefd was. Hij pakte de telefoon en deed zich voor als m’n vader. Hij vroeg de zus mee uit en schoof de date door naar m’n vader. Zo is zij mijn moeder geworden. Dus ik heb m’n leven te danken aan Feyenoord. Het leuke is ook dat Jacobs later in zijn biografie had geschreven: Sander als je vader niet naar de afspraak was gegaan dan was ikzelf gegaan en was je ook geboren.” Trouwe supporter van Feyenoord is Sander zeker, op vak K. “Vaak heb ik geen enorme spanning, want ik ben zoveel andere realiteiten in de wereld tegengekomen dat ik het voetbal goed kan relativeren. Tegen Ajax heb ik natuurlijk een ander gevoel. Ik bedoel, die 6-2 twee jaar geleden. Ik ben met vrienden ‘s avonds uiteten geweest en het wezen vieren.“ Dat het publiek wordt gemist is voor Sander wel een feit. De supportersactie van De Feijenoorder vindt hij dan ook een hele mooie: De Kuip vullen met spandoeken. En dat is hijzelf ook nog van plan met z’n zoon. “Het Legioen is niet de twaalfde, maar ook de dertiende en de viertiende man. De kampioenswedstrijd is daarin het mooiste voorbeeld: Giovanni van Bronkhorst gooide de bal naar Bart Nieuwkoop, die hem meegaf aan Kuyt, Op dat moment gleed Ter Wierik uit. Erwin Beltman had het gras extra kort gemaaid omdat Heracles op kunstgras speelde. Dat had er vast mee te maken. Kuyt scoorde dat doelpunt. Het stadion gaf de energie, de motivatie kwam van de spelers. Heracles had niks in te brengen en dat gevoel gaven we hen mee. Daarom is Het Legioen zo’n sterke speler voor Feyenoord." 14 mei neutraliseren “Tijdens die wedstrijd stoorde ik me op dat moment heel erg aan mensen die hun seizoenkaart voor duizenden euro’s in de verkoop gooide om het geld te innen. Als echte supporter wil je toch bij de wedstrijd zijn? Dus wat ik heb gedaan is mijn tweede seizoenkaart aangeboden aan een supporter die me het meest kan overtuigen waarom hij of zij mee moet. En uiteraard gratis en voor niets. Toen heb ik een brief gekregen van een grote Feyenoordfan. Hij vertelde: mijn vader is 94 jaar en zijn huis is op 14 mei in de oorlog gebombardeerd en in vlammen opgegaan. Hij heeft moeten rennen voor z’n leven. Die dag staat altijd als de zwartste dag in de geschiedenis geschreven voor hem. Hoe bijzonder is het dat zijn club Feyenoord op 14 mei 2017 kampioen kan worden en die dag kan neutraliseren. Als hij met jou mee mag en beleeft de dag van z’n leven, dan heeft die datum ook een andere lading. Ik nam hem mee naar de wedstrijd. Nou, ik heb nog nooit een man van 94 twee meter hoog zien springen.” Feyenoord staat nu vier punten achter op koploper Ajax. Dat is een enorm knappe prestatie vindt ook Sander. “Dick Advocaat doet het erg goed. Als je alle tegenslagen qua blessures en het volle programma erbij optelt levert hij een enorm knappe prestatie. Je zou alleen nog een echt scorende spits moeten hebben. Iemand die maar een mogelijkheid nodig heeft om er een doelpunt van te maken. Een type Inzaghi bijvoorbeeld. Als het aan mij ligt zou Advocaat nog langer door mogen, maar dat is nu niet meer van toepassing. Ik ben benieuwd wie hem gaat opvolgen.” Tekst: Oscar van Bekkum