Johnston over ploeggenoot: 'Ik zal ons eerste duel nooit meer vergeten'

Voor George Johnston (21) was de keuze om verdediger te worden geen bewuste, zo vertelt hij in het nieuwste Feyenoord Magazine. Het leek voorbestemd, want volgens de in Engeland geboren Schots jeugdinternational heeft hij zijn defensieve talent grotendeels te danken aan zijn karakter. ‘Niemand wordt als verdediger geboren, maar ik wel. Natuurlijk keek ik als jonge jongen op televisie ook het liefst naar aanvallers. Ik kan niet zeggen dat ik een verdediger als voorbeeld heb waar ik naar opkeek, waardoor ik dat ook wilde zijn. Zelf denk ik dat het met mijn persoonlijkheid te maken heeft. Ik ben best beschermend. Ik geef niet zo gauw dingen prijs en dat doe ik dus ook niet op het veld. Daar bescherm ik de goal en geef ik niet graag doelpunten weg. Misschien is het heel simpel gedacht, maar een andere verklaring heb ik er nog niet voor gevonden.’ ‘Mijn vader vertelde me ooit een mooi verhaal, over een van mijn eerste wedstrijdjes. Er was een training voor jonge jochies georganiseerd en mijn vader nam me er mee naartoe. Een vriend van hem was er ook en die zag me daar voor het eerst als voetballertje. Voor hem was dat best een bijzondere ervaring, vertelde hij mijn vader later. Die vriend zag me namelijk alleen maar achterin rondlopen. Hij vroeg mijn vader: “Wat doet jouw jongen? George blijft gewoon achterin staan?!” Mijn vader zei alleen: “Wacht maar af”.’ Taak volbracht ‘Dus toen er twee aanvallers met de bal in bezit op me af kwamen, werd die vriend nog nieuwsgieriger. Mijn vader begon te glunderen. En toen het moment om in te grijpen daar was, deed ik dat met een perfecte tackle op de bal. Ik leverde de bal in bij een medespeler en nam mijn plekje achterin weer in. Mijn taak was volbracht, voor mij begon het wachten op de volgende mogelijkheid om een aanval te onderscheppen weer. Ik vond het prachtig.’ ‘Ik was pas acht jaar toen ik door Liverpool werd opgepikt. Ik heb er later getraind met het eerste team, mocht in de voorbereiding minuten maken, kon me ontwikkelen bij het Onder 21-team en heb onder Jürgen Klopp ook nog een oefenwedstrijd mogen spelen tegen Torino. Dat zijn mooie ervaringen voor een jonge voetballer. Sowieso was werken onder Klopp een mooie ervaring. Hij is een trainer die niet alleen toekijkt, als een traditionele manager, maar hij is ook veel bezig met individuele spelers. Klopp knoopt net zo makkelijk een praatje aan met een speler van het Onder 21-team als met een vaste basisspeler van het eerste team.’ ‘Ik denk dat jonge jongens erg veel leren van dat soort ervaringen. En ik denk dat onder Jürgen Klopp veel meer van die jongen jongens dit soort kansen hebben gekregen. Toch wist ik dat ik afgelopen zomer de kans niet mocht laten lopen toen Feyenoord zich voor mij meldde. Ik wilde me verder ontwikkelen bij een eerste team van een club, want daar ga je ook heel andere stappen zetten dan in nog een seizoen bij het Onder 21-team van Liverpool.’ ‘Zo woon ik sinds mijn komst naar Nederland dus voor het eerst op mezelf. Ik heb het ouderlijk huis verlaten en daardoor moest ik ineens voor mezelf leren zorgen, maar ik moest me ook staande zien te houden in een nieuwe omgeving en in een selectie met allemaal onbekenden. Gelukkig ga ik goed om met verschillende jongens in de selectie. Justin (Bijlow, red.) is echt mijn maatje. Sinds kort zitten we in de kleedkamer op 1908 naast elkaar.’ The Shadow Brothers ‘Steven Berghuis noemde ons laatst The Shadow Brothers, omdat we eigenlijk altijd bij elkaar in de buurt zijn. Niet alleen op 1908, maar ook in onze vrije tijd. Justin woont vlak bij mij en we gaan als beste vrienden met elkaar om, maar op het trainingsveld kan hij me wel vermoorden. Ik zal ons eerste duel nooit meer vergeten. De bal kwam tussen ons in en we gingen er allebei vol voor. Hij raakte me zó hard, dat ik naar de grond ging. Toen ik opstond begon hij keihard te lachen. Die mentaliteit kan ik erg waarderen.’ ‘Het is ook een mentaliteit die ik herkende. Als iemand je kan gaan schoppen of je daadwerkelijk raakt, zorg je dat je diegene daarna nog harder raakt. Noem het de Schotse mentaliteit. Ik heb de Schotse mentaliteit én nationaliteit, ook al heb ik er nooit gewoond. Ik probeer elke dag het uiterste uit mezelf te halen om speelminuten af te dwingen. Ik kan namelijk niet wachten om mezelf te laten zien aan het legioen. In dit interview vertel ik dan wel veel over mijn leven en over mezelf, maar eigenlijk ben ik erg op mezelf en deel ik niet graag persoonlijke dingen. Mijn cirkeltje is klein en dat vind ik wel prima. Mijn familie weet alles van me en ik deel alles met mijn vriendin, kan goed omgaan met iemand als Justin, maar dat was het dan wel. Het groepje om mij heen is klein.’ Niet veel veranderd ‘In principe ben ik nog niet veel veranderd sinds ik als piepklein jochie die twee aanvallers op me af zag komen en ik de vriend van mijn vader verbaasde door de bal af te pakken en lekker achterin te blijven. Nog altijd wil ik gewoon lekker verdedigen, de bal inleveren bij een medespeler en weer terug in mijn beschermende rol. Dat is wie ik ben, maar ook wie ik wil zijn.’ Het volledige interview met George Johnston lees je in het nieuwe Feyenoord Magazine. Ook vijf keer per seizoen een editie ontvangen? Word dan lid van Het Legioen!