Malacia: 'Na een jaar wilde ik al stoppen'

Feyenoord heeft met Tyell Malacia een talent die vanuit de opleiding doorbrak in het eerste elftal. De Rotterdammer manifesteert zich meer en meer als de linksback van Feyenoord. Toch heeft de 20-jarige verdediger heeft een roerig jaar achter de rug maar is er sterker uitgekomen. Malacia wordt steeds meer bewierookt. 'Ik hoor de verhalen en complimenten ook. Natuurlijk vind ik dat mooi en liever hadden we ook gewoon gespeeld. Maar het is simpel: wat niet kan, kan niet. We moeten luisteren naar de mensen die er verstand van hebben. Voetbal is belangrijk, maar nu meer dan ooit een bijzaak. Gezondheid gaat boven alles. Ik weet er intussen veel van,’ zo zegt Malacia in gesprek met Voetbal International. Dick Advocaat is een fan van Malacia en noemt de linksback een strijder. ‘'Zo ben ik opgevoed. Mijn ouders zijn harde werkers en hebben me één belangrijke les geleerd: als je ergens voor gaat, dan honderd procent. Zodat als het niet lukt, je nooit spijt kunt hebben. Willen winnen zit in mij. Misschien is dat ook wel deels aangeboren, anders zou ik het ook niet weten. Maar soms ging ik ver in die drive. Ik weet nog dat we vroeger op school altijd Memory speelden en je hebt natuurlijk weleens dagen dat je niet wint. Ik werd dan gek. Huilen, ging ik het spel verzieken. Als ík niet won, dan niemand.’ Samen met Justin Bijlow doorliep hij de hele jeugdopleiding en samen staan ze nu in het eerste elftal. Dat is geen vanzelfsprekendheid. 'Nee, man. Onderweg kan zo veel gebeuren. Na een jaar wilde ik al stoppen. Wat was dat voor regime? Ik kwam van de amateurs, daar was het allemaal relaxed. Bij Feyenoord kreeg ik te maken met allerlei regels, zoals een eetschema waarop stond wat je wel of niet mocht eten. Mijn ouders waren zo druk met werken, moesten ze dan hiermee ook nog eens rekening gaan houden? Ik speelde op van die felgele voetbalschoenen. Kon ook al niet meer, schoenen moesten zwart zijn. Die kreeg ik dan wel van Feyenoord, maar de lol ging er zo snel vanaf. Het was mijn vader die me ervan overtuigde te blijven. Ik moest gewoon eerst wat overwinnen, ook op het veld. Ik was een twijfelgeval, steeds op het randje van wel of niet mogen blijven. Alles veranderde pas rond mijn zestiende. Ineens kreeg ik uitnodigingen voor Nederlandse jeugdteams, bood Feyenoord me een contractje aan en zo. Toen voelde ik me zeker van mijn plek.'