Ayoub: 'En ik doe het nu op mijn manier'

Yassin Ayoub, die vandaag zijn 25ste verjaardag viert, denkt veel na over het leven. Daarin draait het voor hem op de eerste plaats om zijn naaste familie, zo liet hij eerder dit seizoen optekenen in Feyenoord Magazine. ‘Soms vergeet ik mezelf.’ Dit verhaal lees je vanwege de verjaardag van Yassin Ayoub gratis. Wil je meer lezen uit het Feyenoord Magazine? Schrijf je dan nu in als Legioen-lid! ‘Weet je voor wie ik ongelooflijk veel respect heb? Mijn vader. Hij is uit een heel moeilijke situatie gekomen... Mijn vader was al heel vroeg wees. Zijn moeder overleed kort na zijn geboorte en zijn vader toen hij pas vijf jaar was. M’n vader is daarna opgevoed door zijn tante, die niet altijd even lief voor hem was. Al op zevenjarige leeftijd moest hij werken en het geld dat hij verdiende moest hij inleveren. Daar kreeg-ie dan eten en drinken voor. Op zijn tiende was hij dat leven beu en is hij weggelopen. Hij sliep onder bruggen, soms in dozen, maar heeft zich in zijn eentje opgewerkt in de maatschappij, heeft werk gevonden in Europa en het uiteindelijk ver geschopt.’ ‘Mijn vader trouwde al op zijn negentiende met mijn moeder en samen hebben ze acht kinderen gekregen. Ik heb vijf broers en twee zussen, ik ben de jongste. We hadden het niet altijd even breed, maar we kwamen niks tekort. Dat mijn vader ons heeft grootgebracht en ons heeft kunnen onderhouden, daar bewonder ik hem om, want hij heeft zelf nooit de liefde van ouders gekend. Er was niemand die naar hem omkeek toen hij wees was, er was geen weeshuis in Marokko. Dat maakt het zo knap wat hij heeft bereikt in zijn leven.’ ‘Ik lijk in een bepaald opzicht wel op mijn vader. Mijn vader kan zijn emoties niet tonen en dat kan ik ook niet. Ik ben altijd blij. Als ik verdrietig ben, kan ik dat niet makkelijk laten zien. Dat heb ik echt van mijn vader. Ik lach álles weg. Ik weet ook niet waarom… Dat zit in me. Soms blijf ik daardoor met dingen zitten, maar ik zeg altijd: “Alles gaat voorbij en tijd heelt alle wonden.” Eén van de dingen die mijn vader niet kan, maar ik wel, is zeggen dat ik van iemand houd. Dat heb ik dan weer van mijn moeder meegekregen.’ Eerlijk persoon ‘Ik denk dat ik mede door de opvoeding van mijn vader en moeder een open en eerlijk persoon ben geworden. Ik sta altijd klaar voor anderen. Soms vergeet ik mezelf nog weleens, omdat ik drukker ben met het zorgen voor anderen. Ik kan wel zeggen dat ik mezelf altijd op het tweede plan zet, dat is soms echt extreem. Ik koop alles voor mijn kinderen en mijn vrouw, wil dat het hen aan niets ontbreekt, en het maakt me niet uit waarin ik zelf loop. Daarom is mijn vrouw vaak degene die wat voor mij koopt.’ ‘Dat is niet omdat ik zuinig ben, maar omdat ik het gewoon echt vergeet om ook mezelf te onderhouden. Als ik naar de winkel ga, zie ik alleen maar dingen die ik voor een ander wil kopen. Een vriend van me zei voordat ik ging trouwen: “Vergeet je rechten en vervul je plichten. Dan komen je rechten vanzelf.” Dat vond ik een hele mooie. Weet je, mannen willen altijd vanalles, maar hij zei daarmee: “Wees goed voor je vrouw en kinderen en dan komen die leuke dingen die jij wilt doen vanzelf”. Dat advies heb ik ter harte genomen. En die rechten zijn er nu, hoor. Ik mag gewoon Fortnite spelen van mijn vrouw, haha!’ ‘Er zijn ook mensen geweest die misbruik hebben gemaakt van mijn goedheid. Ik ben weleens belazerd door vrienden. Dan dacht ik te helpen, maar bleek dat later de verkeerde beslissing. Ik ben nu een paar jaar ouder en ben daar nu een stuk minder gevoelig voor. Toch blijf ik geloven in de goedheid van de mens, misschien wel tegen beter weten in. Soms komt die goedheid eruit en soms niet. Maar ik weet zeker dat het in ieder mens zit.’ ‘Dat geloof in de goedheid van de mens komt ook voort uit mijn geloof. Dat is iets voor mezelf. Ik heb mijn principes en mijn kuisheidsregels, maar dat doe ik voor mezelf. Ik wil daarmee geen mensen schaden of lastigvallen. Leef en laat leven, zeg ik vaak. Ik voel me zelfverzekerd door mijn geloof, maar daar hoef ik niet uitgebreid met andere mensen over te praten. “Wat een gek baardje” ‘Eigenlijk komt het erop neer dat ik binnen het veld probeer te doen wat goed is voor het team en buiten het veld wat goed is voor de maatschappij. Ook buiten het veld geldt dat iedereen een mening over je heeft, nog voordat-ie je gesproken heeft. “Wat een gek baardje”, zullen veel mensen vast denken als ze mij voor het eerst zien. Gelijk heeft zo iemand dan een mening over je, op basis van vooroordelen. Begrijp me goed: vooroordelen heb ik ook, maar persoonlijk veroordeel ik nooit voordat ik iemand gesproken heb en heb leren kennen.’ ‘Mensen hoeven mij niet aardig te vinden. Ik ben wie ik ben. Als je zo leeft, hoef je je geen zorgen te maken over wat andere mensen van je vinden. Wat anderen over me zeggen maakt me niet heel veel uit. Weet je wat ik graag wil? Met mensen over het leven spreken. Dat vind ik interessanter dan het constant over voetbal hebben. Ik weet ook wel dat ik onder een vergrootglas lig, dat mensen anders naar mij kijken omdat ik profvoetballer ben en nu bij Feyenoord speel. Maar ik vind het leuk om te leren van andere mensen met een ander leven, omdat zij heel anders tegen zaken in het leven aankijken dan ik. Het leven van een loodgieter vind ik interessanter dan dat van mezelf.’ ‘Als ik heel eerlijk ben vermijd ik het gespreksonderwerp voetbal net als het gespreksonderwerp geloof vrijwel altijd, ook in gesprekken met familieleden. Het is heel normaal dat je veel vragen krijgt over Feyenoord, je laatste wedstrijd of die ene medespeler of tegenstander. Daar geef ik dan netjes antwoord op, maar daarna probeer ik met een ander gespreksonderwerp te komen. Een vakantie of het weer, of zo. Even iets anders. Kijk, wij hebben als profvoetballer een heel mooi leven, maar anderen hebben dat ook. Ik vind het interessant om te horen hoe zij bepaalde problemen in het leven oplossen, dat is véél interessanter dan praten over die ene steekpass.’ ‘Ik ben echt een denker. Als ik in de spiegel kijk – wat ik niet vaak doe, dat kun je wel zien (lacht, red.) – vraag ik mezelf af of ik wel goed bezig ben. Is mijn gezin tevreden? Zijn mijn ouders blij met me? Ben ik goed voor mijn buren? Over dat soort dingen denk ik veel na, vooral als ik alleen ben. Wat ik echt heel belangrijk vind is dat ik, als ik later terugkijk op mijn leven, tegen mezelf kan zeggen dat ik goed heb geleefd en dat ik goed ben geweest voor de mensen om me heen.’ Goedheid eruit halen ‘Heel veel mensen gebruiken hun tijd op aarde voor onzin. Of het leven van een voetballer nuttig is, daar kun je over twisten. Het leven als voetballer misschien niet, maar als voetballer kun je veel invloed hebben, want mensen zijn sneller geneigd naar je te luisteren. Je trekt sneller de aandacht, waardoor je soms de goedheid uit een persoon kunt halen. Bij kinderen die het verkeerde pad op dreigen te gaan bijvoorbeeld. Wanneer je als voetballer die mensen kunt aanspreken en ze kunt raken, kun je misschien wel de goedheid uit die kinderen halen. Dan ben je nuttig voor hen én voor de maatschappij.’ ‘Na mijn carrière hoop ik veel te kunnen betekenen voor mensen in landen waar ze het minder goed hebben dan wij hier in Nederland. Ik hoop bijvoorbeeld in Marokko iets te kunnen opbouwen waarmee ik mensen kan helpen die het nut van het leven niet meer zien. Als je hier in Nederland in de put zit en je baan kwijtraakt, heb je nog allerlei uitkeringen, een vangnet. In Marokko is dat vangnet er niet en komen sommige mensen soms op een punt dat ze het nut van het leven niet meer zien. Dat is erg, man. Als je iets voor die mensen kunt betekenen, lijkt me dat geweldig.’ ‘Als ik mijn eigen leven nu een cijfer zou moeten geven, geef ik het een 10. Ik ben echt héél gelukkig. Ik ben blij met mijn kinderen, mijn vrouw, mijn vader en moeder. Het antwoord op alle vragen die ik mezelf stel als ik in de spiegel kijk is positief. En een 10 klinkt alsof er geen ruimte voor verbetering is, maar dat is natuurlijk niet zo. Ik geef alleen deze fase in mijn leven een 10. Soms heb je een moeilijke periode, dat is heel normaal. Nu kan ik zeggen dat ik in een goede fase zit, dat ik blij en gelukkig ben, maar dat kan een maand later weer anders zijn. Of misschien ben ik dan wel nóg gelukkiger.’ ‘De fase in mijn leven waarin ik het gelukkigst was, was na de geboorte van mijn zoon en dochtertje. Ik was altijd al gek van kinderen, maar op het moment dat je je eerste eigen kind krijgt… Dat gevoel is onbeschrijfelijk, al stel je me duizend vragen. Dat moet je meemaken. Het doet wat met je als je iets van jezelf ziet opgroeien, vooral als ze ouder worden. Dan zie je karaktereigenschappen van jezelf en je vrouw terug.’ Ondeugend ‘Nu zie ik bijvoorbeeld heel sterk bij mijn zoontje dat hij heel open is, heel lief ook. Op straat hier in Rotterdam groet hij iedereen, handje omhoog. Mijn dochtertje ook. En ze zijn ondeugend. Dat was ik ook altijd. En dat zien maakt me gelukkig, man. Ik was 21 jaar oud toen onze zoon geboren werd en ik zeg je eerlijk: ik ben bevoorrecht. Ik heb een mooi gezin, veel broers en zussen en mijn vader en moeder leven nog. Ik ga nog vaak bij ze langs in Amsterdam. Als ik een vrije middag heb, gaat alles en iedereen mee de auto in en rijden we naar het huis van mijn vader en moeder.’ ‘Het doet wat met me als ik zie hoe blij mijn vader en moeder zijn als wij er zijn. En ik moet ook gewoon toegeven dat ik nog steeds een moederskindje ben… Ik heb echt enorm veel van haar geleerd. Ze heeft me ook veel verteld over mijn vader. Dat hij nooit de liefde van een vader en moeder heeft gekend. Dat hij heel veel liefde voor zijn kinderen heeft, maar dat heel moeilijk kan uiten. Hij laat het vooral zien met zijn daden. Ik was vroeger bijvoorbeeld gek van Nutella en op een ochtend vroeg ik aan mijn moeder waar de pot Nutella stond. Die was leeg, zei ze, maar tien minuten later stond er plots een volle op tafel… Had mijn vader ons dus gehoord en was hij naar de winkel gegaan. Dat deed hij voor mij, of eigenlijk voor ons. Maar zeggen dat hij van ons houdt lukt hem niet. Dit was zijn manier. En ik doe het nu op mijn manier.’