In zijn column in het Algemeen Dagblad ontleedt Sjoerd Mosou het voorspelbare beleid van Feyenoord. “Voetbal is soms ook gewoon als je favoriete elpee, als steeds naar dezelfde camping in Frankrijk, als elke dag een boterhammetje met kaas bij het ontbijt. Je kunt wel een keer wat anders proberen, maar waarom zou je? Wie zegt er dat je gelukkiger wordt van linksdraaiende soja-yoghurt met chiazaadjes, een voetreis naar Midden-Kenia of experimentele psychedelische jazzpunk? Precies.” Het komt dus ook niet als verrassing dat Feyenoord is uitgekomen bij Dick Advocaat als beoogde opvolger van Giovanni van Bronckhorst.
Toch is voorspelbaarheid niet iets slechts, volgens Mossou: “Ik merk dat ik steeds meer ‘zen’ word van het technisch beleid van Feyenoord. Het schept rust en orde in je hoofd.” Het aankoopbeleid van de club komt ook aan bod in de column, waarbij de term ‘Bord-op-schootscouting’ wordt genoemd. “ik vind het een mooie term, maar het dekt de lading niet helemaal. Grofweg zijn aankopen van Feyenoord in vier categorieën te verdelen.: De bord-op-schoot spelers, de verloren zonen, de afdankertjes en de tropische verrassingen.”
De successen die met deze visie zijn behaald worden door Mossou ook nog aangehaald: “Eerlijk is eerlijk, deze eenvoudige burgermansvisie heeft Feyenoord niet uitsluitend slecht gedaan natuurlijk. Het heeft in 2017 een landstitel opgeleverd nota bene, en nog een bergje bekertjes bovendien.” Mossou sluit vervolgens af met een opmerkelijk statement: “Dus als je Dick Advocaat straks inderdaad als nieuwe trainer haalt, je scout uitsluitend spelers uit een stapeltje VI-seizoengidsen op je bureau en je blijft in je jeugdopleiding exact doen wat je altijd al hebt gedaan. Blijf dan ook maar lekker in die oude Kuip spelen. Lekker gewoon, lekker vertrouwd, niet te kinky. Iedereen tevreden.”