Heb je de oliebollen al in het vet? Staat de Top 2000 aan? Is het gourmetstel uit de kast getrokken? Heb je je kinderen voor de vierde keer verteld dat ze een vuurwerkbril op moeten zetten, of steek je zelf nog je laatste rotjes af? Heb je de tekst van Bohemian Rhapsody gegoogeld, zodat je vanavond kunt meezingen? Hoe dan ook: 2019 komt eraan. Ook voor Feyenoord.
[i]Gaaaaan we weer.
[/i]
Ja, sorry. Dit is misschien niet de dag dat je wil denken aan voetbal. Het is wel lekker om een weekend te ontsnappen aan een dramatische terugspeelbal van Jeremiah St.Juste of een greep naar de hamstring van Nicolai Jørgensen.
En heel eerlijk: ik schrijf nu deze column wel maar, en dat klinkt misschien heel raar, eigenlijk heb ik niks te vertellen. Wat moet ik schrijven over 2018. Ik kan over mijn eigen leven beginnen, maar daar zit al helemaal niemand op te wachten. En Feyenoord? Probeer het zelf maar. We wonnen een beker en... uh.. wonnen van PSV (verloren vooral kansloos van Ajax).. en....we gingen een nieuw stadion bouwen, of....niet?
We genoten van Robin van Persie, dat wel. Genialiteit die de Kuip al jaren niet heeft gezien, opeens weer in een simpele voetbeweging. Of in een loopactie. In de warming-up vangt hij de blikken in het stadion vaker dan de meesten Feyenoorders in de wedstrijd en zelfs zijn loop is mooier dan de schaar van Sam Larsson. Al is de bal aan de andere kant van het veld.
Maar toch. Het is niet genoeg.
Eigenlijk was het vrij dood in 2018. Talkshows hadden het niet meer over Feyenoord, kranten schreven alleen nog over Ajax en PSV. En wij? Wij bleven thuis, waren er misschien ook een beetje klaar mee. De Kuip was in jaren niet zo slecht gevuld geweest. En dan moet er echt iets zijn gebeurd. Of beter: helemaal niets.
NIEUWE ELAN!
2019!
NIEUWE ELAN!
Ik wil de spanning weer voelen als de klep van De Kuip opengaat en het Hand in Hand te hard door het stadion galmt. Ik wil weer op teletekst kijken tijdens de wedstrijd (in de hoop dat het internet in De kuip een beetje meewerkt)en dan zien dat PSV of die gasten uit Amsterdam nog op 0-0 staan, terwijl wij net [i]TUTUTDUDU TUDUDUDUDUDU[/i] zongen.
Misschien brengt 2019 een nieuwe technisch directeur aan de poorten van het stadion, misschien een nieuwe trainer. Hoewel ik Martin van Geel en vooral Giovanni van Bronckhorst vaak steun, is het waar ook ik inmiddels naar hunker. Stilstand is achteruitgang. Zowaar een tegeltje waar ik in geloof.
Ik had deze woorden veel liever besteed aan iets anders. Iets leuks. Ik had het over muziek kunnen hebben. Over hoe vreselijk ik het vind dat Marco Borsato ik schat zo'n 741 keer in de Top 2000 staat, maar bijvoorbeeld Strangers van The Kinks niet.
Maar in datzelfde jaarlijkse muziekfenomeen op de radio hoorde ik ook nummer 995. Gerry & the Pacemakers, You'll never Walk Alone.
Ik zet de radio harder.
Leun achterover.
Wacht even.
Buig voorover.
En zing mee.
Misschien geniet ik van dit nummer wel het allermeest. Waarom? Ach, hoef ik jullie helemaal niet uit te leggen. Het brengt ons in gedachte allemaal naar Van Zandvlietplein 1.
Beste mensen,
Feyenoord is Feyenoord. Bestond het dal niet, was de piek nooit zo fijn. We zijn geboren om af te zien, maar weten dat er altijd betere tijden voor ons cluppie komen. We gaan weer naar De Kuip, sleuren iedereen mee. Want voor ons is het meer dan voetbal.
Laten we in 2019 weer ieder thuisduel massaal aanwezig zijn, want het zijn de supporters die onze club de laatste twintig jaar groot maakten. Geen bestuurder, geen voetballer.
De titel slaat - evenals dit hele stukje - nergens op, is slechts mijn hoop. Het enige dat wij zelf in de hand hebben.
Ik ga aan de oliebollen. Ik zie jullie in De Kuip, hé!
De beste wensen voor het nieuwe jaar!
[i]Peter[/i]
op en vervolgens op 'Zet op beginscherm'.