COLUMN | Waar zitten we naar te kijken?

Normaal gesproken storten we altijd pas in na de winterstop. Met dit veldspel lijkt zelfs aangehaakt blijven tot eind december een onbegonnen zaak. Is er dan niets positiefs te melden? Jawel; het wereldrecord terugspeelballen is na dit weekend weer stevig in handen van Feyenoord. De vier reuzen, elk een Goliath, brandden gisteren als nooit tevoren. Op het biljartlaken van de Kuip is Feyenoord allang geen Goliath meer. Sterker nog; tegen PSV zijn we volgende week David. In het jaar dat we onder Mario Been de beschamende nederlaag in Eindhoven leden, eindigden we in de middenmoot. Maar thuis wonnen we wel met 3-1 van PSV. Dus het dubbeltje kan ook volgende week gewoon onze kant opvallen. Dat is dan helaas wel uitstel van executie. Ik hink eigenlijk vanaf de bekerfinale van vorig seizoen op twee gedachten. Wat is het beste voor Feyenoord? Winnen van Az en Gio die er een jaar aan vastplakt. Of verliezen en eindelijk een nieuwe koers in de Kuip. Uiteindelijk wint je Feyenoordgevoel het altijd en wil je winnen, maar diezelfde vraag borrelt nu weer op. Ik hoor supporters die al 20 of 30 jaar in voor- en tegenspoed de club steunen, zeggen dat ze er even klaar mee zijn. Hoe kan dat? Op papier staan we inderdaad derde en zitten we nog in de beker. Maar voetbal wordt op een veld gespeeld. De 4-0 nederlaag tegen Trencin, daar was het seizoen al afgelopen. De 1-1 in de return was de doodsteek. En dan niet de uitslag, maar het feit dat alles en iedereen trots was op de ploeg. Een supporter achter mij vatte het gisteren, na weer een mislukte pass over 5 meter, passend samen; waar zitten we in godsnaam naar te kijken? Remi