COLUMN | Het wisselbeleid van Gio

Na de zoveelste nederlaag van het seizoen is de letter in ons logo voor mij toch even de F van Frustratie. Met een hoofdletter ja. Want tjonge jonge wat maken we weer een baggerseizoen mee. Vorig seizoen was geweldig en ik heb mij zelden zo gelukkig gevoeld als die zondag en maandag. Maar ja onbewust is daarmee wel je verwachtingspatroon omhoog. Onterecht, zo blijkt week in week uit. De eerste seizoenshelft was het drama, maar net voor de winterstop leek het toch te gaan draaien. Van Persie er ook nog bij en ik durfde stiekem nog ergens aan prolongatie te denken. Dat was buiten Gio gerekend, die al 3 jaar bewijst geen begenadigd tacticus te zijn. De wissels zijn voor het mooie altijd net te laat en het zijn ook altijd dezelfde invallers. Alsof in de reserve 8e klasse Pietertje ook nog even 20 minuten mee moet doen. Hij kan wel geen poot voetballen, maar is in de kantine altijd zo gezellig. Noem voor mij part Pietertje, JP of Bilal en je hebt het wisselbeleid van Gio te pakken. Kritiek uiten kan eigenlijk niet, want hij is een kind van de club en heeft ons al drie prijzen bezorgd. Toch wordt het stilaan tijd voor een iets objectievere blik; in de competitie hebben we in drie seizoenen, één goed jaar gedraaid en werden we godzijdank kampioen. Europees hebben we in twee poulefases geen deuk in een pakkie boter geschopt en in de beker lootten we gelukkig veel thuiswedstrijden. Afgelopen woensdag was het weer even hosanna, met een scherp, fel Feyenoord dat een volle Kuip op zijn kop zetten. Ja we zitten in de halve finale van de beker, maar als we die willen winnen moeten Gio zijn ogen open. Daarom speciaal voor onze trainer, speltip 12; durf risico te nemen en hou je aas niet te lang vast. Hij zal wel niet luisteren, maar ik ben wel een stukje frustratie kwijt. Remi