Legioen heeft een nieuwe lieveling in de Kuip

Feyenoord heeft afgelopen december laten zien nog steeds over grote talenten te beschikken, door in belangrijke wedstrijden een jeugdige linksback op te stellen, Tyrell Malacia (18). De talentvolle linksback is tevreden met zijn prestaties in het shirt van Feyenoord tot dusver en staat te trappelen om aan de tweede seizoenshelft te beginnen. In het zonnige Marbella vertelt Malacia tegenover [i]AD.nl[/i] dat het slot van 2017 als een droom voelde voor hem. Met succesvolle optreden in de Eredivisie (3x), het bekertoernooi (1x) en de Champions League (1x) kan dat ook niet anders aanvoelen. De reactie van het trouwe Feyenoord Legioen was dan ook terecht positief. Het ziet er naar uit dat er een nieuwe lieveling is geboren in de Kuip. Feyenoordcoach Van Bronckhorst is dan ook zeer tevreden over de jonge Feyenoorder. "Tyrell is een leuk en vooral een heel sterk ventje." Het ziet er dus naar uit dat iedereen, incl. de medespelers van Feyenoord, helemaal gek zijn op Malacia. De jongeling kan er zelf wel om lachen. "Voor mij was 2017 ook echt een geweldig jaar. Die handelingssnelheid bij de eerste selectie, ik voelde al snel dat ik dat bij mezelf kon opschroeven. Dan hoop je op een debuut. Dat verwacht je niet, maar het zit wel in je hoofd. En het is allemaal uitgekomen. Ik ben als klein jongetje bij Feyenoord terechtgekomen. En ik heb altijd linksback gespeeld. Altijd op de manier waarop ik in december speelde in het eerste elftal. Met veel drive naar voren. Ik heb een voorzet die om de tegenstander heen kan draaien, de noodzaak om mensen te passeren is er dan niet. Ja, misschien is dat wel een kwaliteit van mij." Malacia erkent dat hij erg onder de indruk was van zijn eerste optreden in de Champions League. Zo erg, dat hij na de wedstrijd moest braken op het toilet van de kleedkamer. Hij had het even niet meer. Ging na de wedstrijd dan ook direct naar huis en dook zijn bed in om de dag zo snel mogelijk door te komen. "De spanning voelde ik heel lang niet, want ik dacht dat de Kuip als iets comfortabels voelt, dat hebben veel spelers die hier opgeleid zijn ook wel meegemaakt, denk ik. Maar toen ik in de catacomben stond, naast de spelers van Napoli, voelde ik toch opeens zenuwen. Ik heb niet naar die Italianen gekeken, ik keek strak voor me en dacht voortdurend: ‘Tyrell, het gaat nu echt gebeuren’. In de kleedkamer moest ik overgeven. Misschien was dat allemaal toch spanning. Ik kwam na de wedstrijd thuis en mijn ouders moesten er om lachen. Je hoort vaak dat je na een belangrijke wedstrijd moeilijk in slaap komt, maar dat viel mee hoor. Ik sliep als een blok."