COLUMN | Let's pretend we score a goal

Met weemoed denk ik steeds vaker terug aan vorig seizoen. Toen de Kuip nog een onneembare vesting was en Feyenoord de topclub van weleer. Helaas leven we in het nu en pakken de Pec's, Nac's en Vvv's van deze wereld keer op keer punten in Rotterdam. Een incident is het niet meer te noemen. Het is dweilen met de kraan open. Het is alsof pakweg Been, Verbeek of Rutten het weer voor het zeggen hebben. Nou gaat het net iets te ver om Gio in dit rijtje 'succestrainers' te noemen, maar hij is wel aardig op weg. Eeuwige roem en een standbeeld verdient hij op basis van vorig seizoen, maar hoe lang gaat dit aanmodderen nog duren? De martelgang is 12 competitiewedstrijden en 4 CL duels onderweg en er is geen enkel zicht op verbetering. Onbegrijpelijke wissels, waar achteraf dan altijd weer een goede reden voor was. Een keeper, die geen bal pakt, maar onbeperkt krediet heeft. En een elftal dat zonder overtuiging speelt. Vol hoop stap ik desondanks in een vliegtuig naar Manchester. Hoop, die nergens op gebaseerd is. Althans niet op prestaties. Maar als ik straks weer kroegen vol met Feyenoorders uit volle borst het 'Mijn Feyenoord' of 'Rotterdam, de mooiste rotstad' hoor brullen, is er toch een onoverwinnelijk gevoel dat het overneemt. Wellicht kan Gio die beelden in de kleedkamer laten zien, voor de wedstrijd tegen City. En misschien, heel misschien slaat het fanatisme dan over op deze lam geslagen ploeg. En zo niet, dan doen we gewoon lekker met zijn allen alsof het ons geen reet uitmaakt dat Feyenoord zich weer blameert. Want zelfspot en cynisme is iets waar we altijd op terug kunnen vallen. Let's pretend we score a goal! Remi