COLUMN | Het leven van een trainer

PSV ontbreekt voor de eerste keer in 44 jaar op het Europese podium nadat het aan het begin van dit seizoen geen korte metten wist te maken met NK Osijek, een armzalig clubje uit Kroatië. Een paar maanden later gaat PSV aan kop in de Eredivisie met vijf punten voorsprong op achtervolger Ajax en scoort het er lustig op los. In Eindhoven is alles waar hosanna. Hoe anders is dat nu in Rotterdam. Na een nieuwe voetbaldag vol frustratie lijkt de titel verder weg dan ooit en is ook de hoop op Europese overwintering lang en breed opgegeven. Na afloop van de verloren wedstrijd tegen Ajax scroll ik door mijn tijdlijn op Facebook en tussen de reacties van hautaine Ajacieden stuit ik op Feyenoorders die zich afvragen of Giovanni van Bronckhorst nog wel de juiste man voor ons is. Niet alleen de selectie is blijkbaar het spoor bijster, ook sommige supporters weten het even niet meer. Is dat erg? Nee. Is dat oneerlijk (en kortzichtig)? Ja. De wispelturige voetbalwereld op zijn best. Een paar maanden gelden, toen PSV-trainer Phillip Cocu met zijn hoofd op het hakblok lag, was Van Bronckhorst de gevierde man toen hij met de schaal in zijn handen op het bordes op de Coolsingel stond. Ook ik stond daar ergens, op een zonovergoten dag in mei tussen een enorme mensenmassa die bij het zien van [i]Gio[/i] spontaan begon te schreeuwen, zingen en springen. Nu doet hij vooral dienst als zondebok. Hij is debet aan alles dat misgaat, een tactisch onbenul en het lijkt hem te ontberen aan de skills om spelers te motiveren. Dat laatste was allemaal Dirk Kuyt (zo valt ook te lezen in een column op deze site), de man die nota bene als aanvoerder betrokken was bij de befaamde zeven nederlagen op rij. Zo snel gaat het dus. Liefde maakt blind, net als voetbaluitslagen, zullen we maar zeggen. Zou Van Bronckhorst in de afgelopen tijd dan een heel ander mens zijn geworden? Hij was de trainer die ons kampioen maakte. Ere wie ere toekomt. Dat het seizoen matig is gestart is een understatement, maar dat de waslijst aan blessures klein is, is dat ook. Dan is er nog het aanzienlijke kwaliteitsverschil met onze groepsgenoten in de Champions League. Eerlijk is eerlijk: het loop allemaal nog niet zo lekker, maar laten we alsjeblieft ons hoofd niet verliezen. Voor mij geldt nog heel duidelijk: in [i]Gio[/i] we trust. Voor je het weet ziet de voetbalwereld er weer heel anders uit.