Column | Klassiekerkoorts

De eerste van vier wedstrijden bood in ieder geval weinig hoop, behalve het feit dat Jørgensen weer terug is. Op voorhand ging ik er stiekem van uit dat Feyenoord ‘gewoon’ even drie punten zou pakken tegen PEC Zwolle in een volle Kuip. Maar de eerlijkheid gebied ook te zeggen dat ik tot zaterdag eigenlijk helemaal niet besefte dat PEC maar één puntje achter Feyenoord stond en gewoon de nummer 4(!) van de Eredivisie was. Dit drong wellicht ook niet zo tot me door omdat ik al sinds vorige week alleen maar met die ene wedstrijd bezig ben. My bad. Sinds het programma van de Eredivisie ergens in de zomer bekend werd gemaakt, staat bij de meeste Feyenoordsupporters zondag 22 oktober rood omcirkeld in de agenda. Bij mij dus ook. De hoofdstad tegen de havenstad. Amsterdam versus Rotterdam. Branie tegenover werklust. ‘Hunnie’ tegen ons. Hemelsbreed zit er maar 70 kilometer tussen de twee grootste steden van het land, maar het is een wereld van verschil. Ik zal die lui in 020 nooit begrijpen, en dat wil ik ook helemaal niet. Ik ben de tel kwijt, maar dit zal zo’n beetje mijn 25e Feyenoord-Ajax worden. En iedere keer ben ik weer zenuwachtig, ik kan er niets aan doen. Ongeacht de stand, ongeacht het aantal punten, het blijft altijd een wedstrijd om naar uit te kijken. Als zondag de wekker gaat komen meteen de kriebels weer, alsof je weer 8 bent en op schoolreisje gaat. Iedereen heeft ook wel verhalen over hun mooiste Klassieker. Die bekeroverwinning van twee jaar geleden, toen Veltman in de laatste minuut de bal in zijn eigen doel schoof, staat in ieder geval hoog op mijn lijstje. Maar de laatste keer dat Feyenoord de Klassieker in eigen huis won is alweer bijna zes jaar geleden. Zes jaar! 29 januari 2012, de dag dat John Guidetti zichzelf met een hattrick onsterfelijk maakte in Rotterdam-Zuid. Het wordt dus weer eens tijd, we hebben gelukkig twee Scandinaviërs rondlopen die er best wel twee of drie in mogen schieten. Maar eerst van die hatelijke nul af in de Champions League! Wouter