El Ahmadi wil geschiedenis schrijven met Feyenoord

Feyenoord heeft er een nieuw icoon bij. Karim El Ahmadi is na József Kiprich, Coen Moulijn, Willem van Hanegem, Wim Jansen, Dirk Kuyt de volgende die de gouden schoen mag bemachtigen als beste speler van de Eredivisie. El Ahmadi spreekt met Voetbal International over afgelopen seizoen en over de toekomst. Samen met Tonny Vilhena loopt El Ahmadi door De Kuip. De twee zijn bijna onafscheidelijk. Vormden de motor op het middenveld afgelopen seizoen. Nu gaan ze samen op jacht naar nog en titel met Feyenoord. Geen van de eerder genoemde iconen lukte het om twee keer op rij kampioen met Feyenoord te worden. ‘Dat is pas één keer gelukt, toch?’ El Ahmadi kent zijn klassiekers. In 1961 en 1962 werd Feyenoord kampioen, El Ahmadi wil dit herhalen. ‘Dan schrijven we pas écht geschiedenis. En dat is wat we willen. We hebben de lat zelf hoger gelegd, dan moeten we nu de favorietenrol niet schuwen. Alles begint bij het geloof dat het kan. En dat gaat niet met mooi voetbal alleen, dat lukt alleen als we er echt alles voor willen geven.’ Eind vorig seizoen lieten de spelers zich toch meeslepen in de immense druk die ontstond voor de wedstrijd tegen Excelsior. ‘Tjee, wat gebeurde daar? De hele stad was oververhit. We hadden afgesproken ons niet te laten afleiden. Maar hoe doe je dat? Ik denk dat de tijd tussen de wedstrijden tegen Vitesse en Excelsior achteraf veel te lang was. Daar zat een vrij weekend tussen vanwege de bekerfinale. Het was ook nog eens vakantie in Rotterdam. Alles was hosanna. We zeiden wel tegen elkaar: Niet meegaan. Maar ja...’ ‘Misschien was het allemaal wel voorbestemd. Dat Tonny geel moest krijgen op Woudestein. Dat Dirk daardoor toch kon spelen in de laatste wedstrijd. Het was gewoon echt allemaal zo raar. Het hele seizoen hebben we van wedstrijd naar wedstrijd geleefd. Ajax kwam tot op één punt, we moesten van de nummers vier en vijf winnen: FC Utrecht-thuis en Vitesse-uit. Gevoelsmatig waren dat de duels waar het om ging. Dat leefde in de hele stad. We bleven elkaar vertellen dat we ons moesten afschermen. Maar wie hier was, weet dat dat onmogelijk was.’ De koele kikker El Ahmadi stond bol van de stress. ‘Ik kan wel stoer doen, maar ik had behoorlijk veel stress. Iedereen had stiekem toch zoiets van: Je weet maar nooit. Het blijft voetbal. En onze supporters hebben al zoveel teleurstellingen te verwerken gehad. Die negentig minuten gingen veel betekenen voor heel veel mensen. Maar toen wij bij het stadion aankwamen en ik de sfeer voelde, gebeurde er wat met me. We waren uren eerder dan normaal. Het werd gewoon stil in me. Ik vergeet nooit dat ik het veld op liep. Zoiets had ik nog nooit meegemaakt. Alle twijfel viel van me af. Ik heb hier zoveel beleefd: Sevilla, AS Roma, Manchester United, Ajax... Magische avonden. Maar dit? Ik dacht: Het maakt niet uit wie hier nu tegenover ons staat, wij worden kampioen. En dan Dirk die meteen raak schiet in die rookwolken... Die explosie daarna. Die supporters hebben me al zo vaak verbaasd. Ook na de 3-0 bij Excelsior stonden ze ons op te wachten met vuurwerk en gezangen. Dit was zó’n eenheid, zó’n muur...’ El Ahmadi is nu door vertrek van veel ervaring ineens de mentor van het elftal. Al in het begin van de voorbereiding greep hij af en toe in als het te gezellig werd met de jonge jongens. ‘We zijn veel ervaring kwijt. De club heeft geweldige zaken gedaan in de zomer, vind ik. Alle posities dubbel bezet, daardoor staan we er goed op. In de breedte zijn we zelfs sterker geworden. Nu zie je hier in alles een stijgende lijn. De club is gezond, er zijn prijzen gepakt en er zijn veel spelers gebleven. Nu afwachten hoe snel de nieuwe jongens wennen aan Feyenoord.’ Nu zal het elftal er moeten staan. Op 13 september is al de eerste wedstrijd in de Champions League tegen Manchester City. ‘Daar verheugen we ons allemaal op. Dat wil iedere voetballer. Ik had graag tegen Barcelona gespeeld. Dat is altijd mijn favoriete club geweest in het buitenland. Dan hadden we net zo goed vol erop geklapt, maar na afloop zou Messi tien shirts nodig hebben gehad om te ruilen, denk ik. Ik zou ’m in elk geval wel willen. Misschien dan maar in de volgende ronde.’ Pardon? Hij lacht: ‘Alles begint bij geloof, en natuurlijk wordt het zwaar en moeilijk, maar PSV kon het twee jaar geleden, Ajax haalde de finale van de Europa League en ook wij wonnen hier van Manchester United en Sevilla. Als we hier íéts hebben geleerd, dan is het wel dat alles begint met geloven dat het kan.’