Column | Beste Dirk

Beste Dirk, Als kind luisterde ik graag naar sprookjesverhalen. Over ridders, draken en kastelen. Met behulp van een klein beetje fantasie vlogen de zwaarden door mijn kamer en leefden er vuurspuwende giganten onder mijn bed. De fantasiewereld van een kind: als door een regisseur in scène gezet. Maar even over jou, Dirk. Met je werklust, inzet en tomeloze passie én voetballende kwaliteiten vormden jij de laatste jaren de belichaming van Feyenoord. Maar ik moet eerlijk met je zijn. Ergens halverwege het afgelopen seizoen maakte liefde voor de speler Kuyt plaats voor ergernis. Je bleek een sta in de weg voor het doorgaans frisse voetbal van onze ploeg, en ik was dan ook blij dat Giovanni je voor de wedstrijd tegen AZ passeerde. Daar zat je, met je 104 interlands en Champions League- medaille op de bank in de Eredivisie. Ergens tussen Renato Tapia en Pär Hansson. Het hele land keek mee en kon zien dat je hier allerminst gecharmeerd van was. Dit ongenoegen uitspreken zou jij, correct als je bent, nooit doen. Maar Van Bronckhorst kreeg gelijk. We wonnen die wedstrijd op 11 december met 0-4 en speelden misschien wel de beste pot van het seizoen. Het lukte je vanaf die dag in Alkmaar niet meer om je terug te knokken in het basiselftal. En dat terwijl vechten voor je plek, ten koste van alles, altijd je sterkste punt is geweest. Het moet je hebben opgevreten. Wist je vanaf dat moment dat de laatste maanden in je carrière aangebroken waren? Je zou in ieder geval geen afscheid nemen zonder je grote wens in vervulling te laten gaan. De schaal moest na achttien jaar terug naar Rotterdam-Zuid. Die winnaarsmentaliteit waarmee je jezelf in je carrière hebt geportretteerd, bracht je over op de rest van de selectie. Jouw glansrijke loopbaan mocht niet als een nachtkaars uitgaan. Maar ook tegen Excelsior begon je op de bank. En even tussen ons, Dirk, hoe erg heb jij het gevonden dat wij met 3-0 verloren? Ook jij wist dat er een nieuwe kampioenswedstrijd zou volgen. Ditmaal mocht je spelen. En hoe. Die tweede goal, zwevend in de lucht. De tijd stond even stil. Je bracht ermee de meest gespierde mannen tot ontroering, een land in extase en een stad in een meltdown. Het allermooiste aan jouw sprookje is, is dat het in tegenstelling tot de rest wél echt is gebeurd. Ik weet zeker dat wanneer ik het mijn kinderen later vertel, ze De Kuip voelen trillen, het Legioen horen zingen en jouw blonde krullen over het veld zien pareren. Zoals die dag dat jij afscheid nam, met een hattrick in de belangrijkste Feyenoordwedstrijd van de eeuw. Alleen een echte grootheid kan dat doen. Als een regisseur, die de werkelijkheid in scène zet. Je bent een voorbeeld voor de nieuwe generatie voetballers. Jij bewees keer op keer dat je met karakter aan de top kan staan. Je liet je niet uit het veld slaan en gaf nooit op. Als een echte Rotterdammer, maar dan uit Katwijk. Bedankt voor alles, [i]Peter [/i]