COLUMN | De ware kampioen

Twee jaar geleden kwam Dirk Kuyt terug naar de Kuip. Op dat moment, dacht ik, eigenlijk een paar jaar te laat. Maar achteraf gezien had hij niet op een beter tijdstip kunnen komen. In het eerste jaar van zijn terugkeer wonnen we gelijk de beker. Volgens de hoofdstedelingen een troostprijs. Maar ja dat zeggen ze ook al 15 jaar over de UEFA cup. Precies ja, tot ze hem zelf kunnen winnen. Maar goed we dwalen af naar de 'helemaal niets regio'. Dirkie Kuyt startte zondag door de schorsing van Vilhena in de basis. Het moest zo zijn. In het jongensboek van de oer Hollandse blonde visserszoon ontbrak alleen nog de laatste pagina. En die wilde hij zelf schrijven, met zijn rechter pantoffel. Terug naar de aanloop van deze doffe knal in de linker bovenhoek. Om kwart over 1 pak ik op zondagmiddag na een paar biertjes de tram op Leuvehaven. De teleurstelling van het debacle tegen Excelsior had plaatsgemaakt voor spanning. Heel veel spanning. In tram 12 en in de rij voor het stadion was ook geen sprake van de gebruikelijke joligheid. Daarvoor waren de zenuwen simpelweg te prominent aanwezig. Drie kwartier voor aanvang van de wedstrijd zat vak R afgeladen vol. Met moeite vonden we 3 stoeltjes. Achttien jaar geleden zat ik met mijn oom op vak B, mijn vader gunde mij dat kaartje. Vak B zat nooit echt vol, maar toen natuurlijk wel. Veertien jaar oud en ik snapte destijds niet waarom we niet van de nummer laatst Nac konden winnen. Nu bijna 2 decennia later snap ik dat wel. Ik snap alles. Ik snap waarom ik na de 1-0 van Kuyt een minuutlang als een wilde sta te stuiteren, wildvreemde medesupporters knuffel en mijn keel schor schreeuw. Ik snap dat huilen niet mannelijk is, maar dan was ik waarschijnlijk als veertienjarige mannelijker. Ik snap waarom ik mijn zonnebril heb opgehouden. Ik snap dat om mij heen mensen misschien wel het mooiste geluksmoment van hun leven meemaken. Ik snap dat Dirk ons verlost, verlost van alles. En laten we nog 1 man niet vergeten. Gio, wat een held is dat! Het interview met Gio bij de NOS zegt alles. Een trainer, die eigenlijk nog supporter is. Een trainer, die alles won in zijn carrière als voetballer en dit als zijn mooiste moment omschrijft. Een trainer die Ollie in de Maas liet kletteren, maar jaren later weer herenigd werd. Dus Ollie, ook jij bedankt! En natuurlijk al die Feyenoorders in de stad, die er zo'n geweldig feest van maakten. Twee dagenlang deden auto's 3 kwartier over de Witte de With straat. Was de stad een rood-wit warm bad. Kreeg het water in de Hofplein fontein een kleur, die normaal bij de aartsrivaal door de broek loopt. En was Rotterdam bevrijd. Vanaf 14 mei 2017 zal Rotterdam nooit meer hetzelfde zijn. Wat een stad, wat een club, wat een Legioen! Juist ja dat rijmt, op ware kampioen! Remi