COLUMN | Traan laten

Een decennium later staat er een centraal station wat zijn weerga niet kent. Iedereen die voor het eerst in Rotterdam aankomt en uit de trein stapt heeft het gevoel in een wereldstad te zijn beland. Iedere Rotterdammer is er maar wat trots op, na eerst jaren gekankerd te hebben op alle omleidingen en die eindeloze bouwput. Welke bouwput? Die bouwput zijn we al lang weer vergeten, Rotterdam ligt immers altijd vol met bouwputten. En de actievoerders? Die hoor je nu niet meer, maar ze zijn wel gehoord. Patronen uit het oude station zijn te zien in de grote hal. Kunstwerken van het oude ontwerp van Van Ravesteijn zijn nog zichtbaar en doen denken aan dat andere grote project van hem: Diergaarde Blijdorp. De NS wilde het station volgens hun nieuwe standaard omdopen tot Rotterdam Centraal. Dat is ze gelukt, maar niet op de gevel. Daar prijkt nog altijd in de ‘oude’ letters Centraal Station, tegen de oorspronkelijke plannen (en de regels) van de NS in. En daarnaast hangt de oude klok als ode aan dat meesterwerk uit de jaren ’50. ‘Rotterdam Centraal’ zie je nu alleen aan de achterkant, bij de Provenierssingel. Hebben die eigenwijze Rotterdammers toch mooi voor elkaar gekregen. Een station kun je natuurlijk niet met een stadion vergelijken. Dat wil ik ook helemaal niet. En ook niet zomaar een stadion, we hebben het hier over de Kuip. Moeder aller stadions. Waar mensen hebben gehuild, gejankt, gelachen en geschreeuwd van blijdschap en euforie. Waar mensen zijn getrouwd en begraven. Waar je samen met je vrienden zit op je plaatsje in de zon. Waar mensen hun kinderen voor het eerst mee naartoe namen. Waar je ooit zèlf voor de eerste keer kwam. Dat vergeet je van je leven niet. Wel wanneer je voor het eerst voet zette op een station. Daarom zal de Kuip nooit vergeten worden en een oud station op een gegeven moment wel. Maar de gedachte, dat iedereen nu verdeeld is en een nieuw stadion niet meteen op een hoop bijval kan rekenen, die is vergelijkbaar. Dat er straks geen eind lijkt te komen aan die bouwput en dat het uiteindelijk ook nog eens miljoenen duurder uit blijkt te vallen. Dat zal allemaal wel. Daar moeten we met zijn allen doorheen. En àls hij dan straks af is.. dat we dan met zijn allen als een nog groter en luidruchtiger Legioen in een schitterend nieuw stadion zitten, met hier en daar een knipoog naar de oude Kuip, daar word ik nu al blij van. Dat maakt het verlies en het verwerkingsproces (want dat gaat het sowieso worden) een stuk draaglijker voor de supporters. De grote letters van Stadion Feijenoord op het plein. Die oude klok onderaan de trappen van vak V. De geur van oud frituurvet voor de deur. En natuurlijk een spelerstunnel. Om er maar een paar te noemen. Ik krijg nu al kippenvel bij de gedachte dat er ooit een laatste keer gaat komen dat ik in de Kuip zit. Nooit meer die trappen opklimmen en mijn eigen rijtje opschuifelen. Nooit meer na afloop een biertje drinken bij De Vereeniging.. Ik wil er ook helemaal nog niet aan denken. Ik weet in ieder geval nu al dat ik het niet droog houd. Dat er die dag meer tranen gelaten worden dan bij de afbraak van het centraal station lijkt me logisch. [i]Wouter[/i]