COLUMN | Kampioenskriebels

Zondagochtend. Niet echt lekker geslapen van de zenuwen. Dan maar een flinke wandeling met de hond maken, even het koppie leeg maken en een frisse neus halen. Op de terugweg komt de Feyenoordmuziek je al tegemoet uit auto's en huizen waar de ramen wagenwijd open staan. Kroegen die normaal pas 's middags open gaan staan nu al vanaf 10.00 uur vol. Vuurwerk. Toeterende scooters. Nóg meer Feyenoordvlaggen. Op naar de Kuip. De fietstocht naar de Kuip doet me erg denken aan de week voor de WK finale van 2010. Overal een euforische, bijna hysterische feeststemming. We moeten wel nog even winnen, denk ik nog. Het zal toch niet..? Niets dringt echt tot me door. Op de automatische piloot parkeer ik mijn fiets waar ik hem altijd zet en sta ik een half uur zenuwachtig in de rij. Zondagmiddag, twee uur na de wedstrijd. Verdoofd zit ik thuis op de bank en staar voor me uit. Wat heb ik nou zojuist meegemaakt? Alsof de liefde van je leven je zojuist heeft gedumpt en er met een ander vandoor is, een beetje zo'n gevoel stel ik me er bij voor. Het is niet de eerste keer dat ik ontgoocheld naar de muur zit te staren na weer een weggegooide zondagmiddag, maar vandaag is het anders. Boos, verdrietig, teleurgesteld.. ik weet even niet hoe ik me moet voelen. Wat ik wel weet, is dat ik helemaal nog niet thuis had moeten zijn, maar dronken van geluk ergens in de stad. Uitspraken als 'Feyenoordsupporter ben je niet voor je lol' spoken door mijn hoofd. Waarom kan het nou nooit eens normaal gaan bij ons? Wat doen we onszelf toch weer keer op keer aan? Met 45.000 man naar een grote zwarte doos op een lege grasmat zitten turen, dat kan ook alleen maar bij Feyenoord. Dat is de goden verzoeken, zouden sommigen zeggen. Wij niet. Want dit is nou eenmaal Feyenoord, de mooiste club ter wereld. Twee troostbiertjes later maakt de teleurstelling weer plaats voor hoop, want zo zit de Feyenoordsupporter ook weer in elkaar. We staan nog steeds bovenaan.. toch? Die kriebels zitten nog steeds in mijn buik, en die zijn er niet minder op geworden. 19.00 uur, toch maar Studio Sport kijken. De biertjes zijn inmiddels een gifbeker geworden, en die moet leeg. Studio Voetbal toch maar overgeslagen. Maandag wil ik het liefst in bed blijven liggen. Mijn shirt uit '93 hing al klaar om aan te trekken en naar de Coolsingel te fietsen om een uur of 10. Ik had al een vrije dag opgenomen, maar besluit toch maar te werken voor de afleiding. 's Middags fiets ik langs die enorme groen-witte vlag op de Schiekade, die hangt nog fier aan het Hofplein, onverzettelijk. Daar komen die kriebels weer.. Laten we in godsnaam als één man achter Feyenoord staan in een kolkende Kuip. Met sjaals, vlaggen, strandballen, alles. Heracles vanaf minuut één laten merken dat hier niets te halen valt en wij die vijftiende landstitel binnenslepen. Hoe kan me niet schelen, als we maar winnen. En dat ik dan uren later, en velen met mij, aangenaam verdoofd op de bank kan zitten en stiekem een traantje kan laten bij de zoveelste herhaling van Studio Sport. [i]Wouter[/i]