Ik kreeg de afgelopen weken de vraag gesteld of ik zou huilen wanneer Feyenoord kampioen zou worden. Afgaand op de emoties van de afgelopen weken kan ik met zekerheid zeggen dat die kans zeker aanwezig is en ik mij er geen seconde voor zou schamen. Het is een bijzondere gewaarwording, volwassen mannen schouder aan schouder in een voetbalstadion brengen soms meer emotie teweeg dan jaren therapie.
Wie dit Feyenoord vanaf dag 1 heeft gevolgd zal het zijn opgevallen dat het dit jaar anders is. Vanaf dag 1 bovenaan staan en daar blijven. Het was tot heden een bijzonder jaar, want om te beginnen heeft Giovanni van Bronckhorst iets bijzonders bereikt wat ik nooit voor mogelijk had gehouden. Een trainer die zonder zijn achtergrond al kind van de club het vorige seizoen nooit had overleeft. Een elftal dat vanaf dag 1 in balans is geweest, hoe anders is het met Feyenoord geweest de afgelopen 18 jaar?
Ineens duiken uit alle hoeken van het land ‘beroemde’ Feyenoordsupporters op, maar de aandacht zou moeten gaan naar de mensen die ook in het stadion zaten toen er spelers als Serginho Green, Colin Kazim Richards of John van de Beukering het shirt van Feyenoord droegen. De mensen die er waren toen er in Eindhoven met 10-0 werd verloren, maar vooral de mensen die er de wedstrijd erna tegen VVV ook gewoon weer stonden. Mocht je jezelf wel eens afvragen waarom dit gekke spelletje zoveel kan losmaken bij sommige mensen, denk dan eens aan wat men allemaal meegemaakt heeft in de Kuip in de afgelopen 18 jaar.
Voor mij persoonlijk is Feyenoord de afleiding geweest in de moeilijkste periode van mijn leven. In een tijd waarin ik dierbaren verloor was er altijd 1 zekerheid: zondagmiddag half 3. En met mij vele anderen. Ook al stelt het spelletje dan even niks voor, de vreugde en het geluk van het moment dat een doelpunt valt, of het laatste fluitsignaal klinkt, vaak was de vreugde maar voor even maar een ontsnapping van de realiteit. Een stabiele factor in de roerigste periodes van je leven, een plek voor vrienden, familie en kameraadschap. Dat zijn de verhalen die een kampioenschap van Feyenoord pas echt kleur geven. De tragedie van een stad die al 18 jaar op een titel wacht, zondagmiddag zal de Kuip weer gevuld zijn met 35.000 van dit soort individuele verhalen. Ik neem het niemand kwalijk als er een traan van vreugde vloeit.
Martijn
op en vervolgens op 'Zet op beginscherm'.