Na 10 competitieoverwinningen op rij waren we even vergeten hoe verliezen voelde. Dankzij een opvlieging van de broer van de man van 100 miljoen konden we ons in ieder geval 93 minuten lang ouderwets doodergeren.
Ik was een weekendje in Berlijn en heb in een tent zitten kijken, waar de suicide top 10 op repeat stond. Achteraf had ik dat als voorbode moeten zien. Twee dagen eerder in een biergarten begon de plaatselijke muzikant spontaan de Sparta mars te spelen. Eigenlijk had ik toen al beter moeten weten.
Feyenoorder ben je niet voor je lol is een uitspraak die iedere supporter al vele maandagen met tegenzin uit zijn strot liet rollen. Vandaag is er weer zo 1. Alhoewel Groningen nog wel zorgde voor een dikke pleister op de wonde.
Tegen PSV keek ik vorige week om mij heen na de 2-1 en het laatste fluitsignaal. De opluchting was enorm. Zal het dit seizoen dan toch echt gaan gebeuren zag ik in de waterige ogen van mijn mede supporters. Na zondag neemt de angst weer de overhand. Een wake up call wordt het genoemd. De nederlaag tegen Sparta was in mijn ogen meer een TKO in de eerste ronde. Eentje die we gewoon snel moeten vergeten.
Met nog 9 wedstrijden te gaan, staan we 4 punten voor. Bij de enige 2 nederlagen van het seizoen werd een zuiver doelpunt niet toegekend. We zijn dus niet makkelie te verslaan. En aan die gedachte klamp ik mij dan maar vast, al krijg ik dat ple*risstemmetje met "het zal toch niet weer misgaan" maar niet uit míjn hoofd.
Remi
op en vervolgens op 'Zet op beginscherm'.