Rotterdammers zijn ondertussen wel wat gewend. Zo wilde 10 jaar geleden nog niemand dood gevonden worden in de havenstad. Inmiddels moet je bij zonsondergang op het fietspad van de Erasmusbrug goed voor je kijken vanwege de mensenmassa waar je jezelf doorheen moet wurgen op weg naar de Kuip. Amsterdammers weten niet hoe snel ze hun biezen moeten pakken om naar de havenstad te verhuizen en metrohaltes dienen dus in het Engels omgeroepen te worden anders verstaat blijkbaar niemand het.
In het middelpunt van de Rotterdamse samenleving staat nog steeds Feyenoord, al zitten er toch wat scheurtjes in de fundering onder de kuip, Feyenoord blijft het sportieve middelpunt van Rotterdam. Toen ik gisteren aankwam bij de kuip viel het mij op dat er (Amerikaans) Engels en Duits werd gepraat om mij heen, in de snelheid waarmee Rotterdam internationale toeristen trekt is ook Feyenoord in de slipstream meegenomen.
Desalniettemin blijft het altijd oppassen. Het enige constante in de wereld is verandering, maar helaas ook de mensen die verandering soms kan aantrekken. Er zullen altijd mensen zijn die niet vanuit het groter geheel maar vanuit eigen belangen zullen handelen. Zulke mensen hebben nog wel eens de neiging in zichzelf te gaan geloven en bijvoorbeeld met megalomane plannen aan te komen zetten, waarvan je als je ook maar een beetje neutraal er naar kijkt je al lang weet wat er gaat gebeuren. Karel Aalbers was zo’n iemand bij Vitesse en kijk waar dat het die club heeft gebracht, in ieder geval niet op een plek met overvolle tribunes. Afgelopen week was de overwinning op Feyenoord de eerste in jaren sinds de voormalig megalomane voorzitter in 2000 werd afgezet. Al vermoed ik ook dat het verkopen van Marco Vejinovic voor een slordige 5 miljoen Euro destijds in diezelfde categorie valt..
Hoewel verandering de enige constante is in het leven, maakt dat het niet gemakkelijker die te ondergaan. Het brengt ook kansen met zich mee, verandering heeft er voor gezorgd dat Rotterdam bovenaan allerlei lijstjes prijkt. Helaas heeft verandering de afgelopen 20 jaar voor een hoop randzaken maar allesbehalve succes gezorgd bij Feyenoord. Maar vast staat dat verandering als enige constante altijd aanwezig is.
Het niveau van Feyenoord is sinds de winterstop ook anders dan er voor, Karim el Ahmadi wordt gemist op het middenveld en het tempo ligt de laatste weken eigenlijk veel te laag. Toch zit het er wel in, zo bleek ook in de wedstrijd tegen NEC. Zodra het tempo (in de passing) aan de kant van Feyenoord omhoog ging resulteerde dit in kansen en uiteindelijk doelpunten. Ook deze verandering zal Feyenoord dus wel te boven komen en als in mei dan in het Engels wordt omgeroepen dat de metro station stadhuisplein nadert zal ik zeker schateren van het lachen. Laten we hopen dat het voor de verandering eens geen Rotterdams cynisme is, maar een schaterlach van geluk. Next stop: Stadhuis!
op en vervolgens op 'Zet op beginscherm'.