Dinsdag vlogen de eerste vliegtuigen afgeladen met Feyenoorders, over die grote blauwe vlek naar de overkant. Vliegvelden werden overgenomen, stewardessen ontvingen een serenade en Danny Blind had eindelijk vrienden. Zelf vloog ik woensdag vanaf Dusseldorf, naar wij dachten een verdekte vlucht. De verdwaalde Chinees en 1,5 Duitser in het vliegtuig wisten echter niet waar ze in terecht kwamen toen van de 186 plaatsen er 180 door “football supporters” werden bezet. Het bier vloeide rijkelijk en na een kleine 1,5 uur werd de bestemming aangetikt. Rijen bij de pinautomaten, waar sommige in hun enthousiasme EUR uit de automaat haalden ipv van de flink gekelderde Brexit munt GBP.
Een taxirit door het drukke verkeer later stonden we in der rij voor het befaamde polsbandje, niet te verwarren met enkelbandje. Reguliere reizigers van Vicoria Station keken hun ogen uit, gelukkig hebben zij de stickers nog als herinnering. Na het droppen van de bagage en een klein biertje, was het tijd om een hapje te gaan eten. De eerste tent in het centrum serveerde na 6 uur s’avonds geen eten meer, door de bizarre drukte van uitgehongerde Rotterdammers. De tweede tent had nog precies 1 tafeltje vrij. Nadat de fish, op een bedje van chips, naar binnen was gekegeld, kon de avond pas echt beginnen.
Het Hard Rock Café deed qua muziek zijn naam geen eer aan, Mijn Feyenoord en Please don’t take me home zijn wel hard, maar geen rock. De tent stond aan het begin van de avond zo stampensvol met Nederlanders dat er niemand meer binnenkwam. The Walk About dan maar, zo’n 300 meter verderop. Championsleague wedstrijden stonden aan op alle 38 tv’s van deze klassieke Engelse sportsbar. Al tijdens de wedstrijden knalde het “komen wij uit Rotterdam’ door de zaak, maar na de wedstrijd ging het dak er echt af. De laatste Engelsen kozen het hazenpad en ook deze tent was van Feyenoord. Zodra de lokale dj was geïnstrueerd, schalden alle bekende Feyenoordklassiekers door de zaal. Pas toen de taps leeg waren en er geen normaal flesje bier meer te krijgen was, liep de avond op zijn eind.
Op de wedstrijddag was het grootste plein van Manchester al voor het middaguur gevuld met Feyenoorders. Onder een strakblauwe lucht en met prima Engels bier, zorgden zij voor de liederen, die op de omliggende kerstmarkt ontbraken. De sfeer zat er al vroeg in. Zo bleek ook uit het grote aantal belangstellenden, dat vanachter dranghekken en gebouwen het Feyenoord feestje bewonderend aanschouwden. Om klokslag 5 uur vertrok de sfeervolle stoet van zo’n 4 duizend kameraden richting Old Trafford. De hele route werd er gezongen, een klein plasje gepleegd en nog meer gezongen. De tankstations op de route werden van hun bier afgeholpen en na een 4 tal controles bij het stadion waren we eindelijk binnen. In het afgeladen uitvak ging het feest onverminderd door. Feyenoordliedjes werden afgewisseld met “Who the fuck is Man United, “His nose is offside” en het nu al legendarische “Please don’t take me home”. Dat de enige 2 kansen van de wedstrijd vakkundig om zeep werden geholpen, mocht de pret wel drukken, maar de sfeer zeker niet.
Na afloop van de wedstrijd bleven er nog op diverse plekken in het stadion groepjes Feyenoorders staan om aan het uitvak te vragen of ze uit Rotterdam kwamen. De grasmaaiers en stewards wisten eindelijk waarom het stadion Theatre of dreams als bijnaam heeft. Zij zullen nooit meer in hun leven zo toegejuicht worden. Omdat er geen goal viel, werd ook dit maar “gepretend”. Moe maar voldaan, werd zo’n drie kwartier na de wedstrijd het centrum opgezocht voor een laatste biertje.
Vooraf werd er door vriend en vijand gevreesd dat het uit de klauw zou lopen. Niets was minder waar. Feyenoord staat weer op de kaart als de mooie volksclub, die het is. Schitterend om van zo’n club en supporterschare onderdeel te kunnen zijn. Een Legioen, waar topclub Man Utd een puntje aan kan zuigen. In het vliegtuig terug had ik eigenlijk nog maar 1 gedachte in mijn hoofd; Don't take me home...
Remi
op en vervolgens op 'Zet op beginscherm'.