COLUMN | Ode aan Vilhena

Na het gelijkspel tegen onze eeuwige aartsrivaal overheerste nog een positief gevoel. We waren 3 klassen beter en hielden het gat op 5 punten. Een week later is er toch vooral sprake van een katerig gevoel en dat komt niet door het light bier in de Kuip. Het laatste half uur van de wedstrijd wisselde oncontroleerbare bewegingen van mijn ledematen zich af met een paar stevige aanvallen van Gilles. Met het laatste fluitsignaal van minkukel van Boekel als ultieme frustratie. Ik zat bij de wedstrijd voor het eerst in mijn leven met mijn beide ouders op de tribune. Als klein jongetje nam mijn vader mij al wel mee. Natuurlijk zo zijn we allemaal begonnen. Maar om nu met zowel mijn vader als moeder in die mooie Kuip een wedstrijd bij te wonen, geeft toch wel een trots gevoel. Vilhena kan dat niet meer. Er is veel over deze jongen gezegd en geschreven. Zeker toen er sprake was dat hij transfervrij zou vertrekken. Maar uiteindelijk hebben wij het hier over een 21 jarige jongen. Veel gasten op die leeftijd hebben net haar op de ballen en sommige krijgen nog zakgeld. Vilhena voetbalt al 13 jaar bij de mooiste club van Nederland en ziet elke maand een bedrag met 4, zo niet 5 nullen op zijn rekening worden bijgeschreven. Dat je op die leeftijd niet altijd de juiste beslissingen neemt en weleens wat geks doet, zit bij de prijs inbegrepen. Nu verliest een jeugdexponent en 1 van de steunpilaren van het huidige Feyenoord zijn moeder. Een van de belangrijkste, zo niet de belangrijkste persoon in zijn leven. Tijd voor het Legioen om op te staan. Een jongen die al sinds zijn 8e alles geeft voor het heilige rood-wit, een jongen die ons de zege tegen Manchester United bezorgde. Maar ook een jongen die de nodige scheldpartijen over zich heen heeft gekregen toen hij de club dreigde te verlaten en desondanks toch koos voor zijn gevoel. Een gevoel mede ingegeven door de ernstige ziekte van zijn moeder. Het gat dat zij voor Vilhena achterlaat, gaan wij niet opvullen. Wat wij wel kunnen doen is de pijn enigszins verzachten. Een Legioen dat bekend staat om zijn rauwe gedrag, maar wel Coen Moulijn een van de mooiste laatste eerbetonen ooit bewees. Een Legioen dat Mulder bleef toezingen, toen zijn vader overleed. Een Legioen dat Lodewijks na het noodlottige ongeval van zijn vrouw, op indrukwekkende wijze liet weten niet alleen te staan. Dat Legioen gaat zichzelf opnieuw overtreffen, dat weet ik zeker. Remi