Het begon in de aanloop naar donderdag allemaal wat stroef, met een haperende kaartverkoop en een naar verwachting halfvol stadion. Op weg naar de Kuip, met tussenstop DHZ, merkte ik het al. Er hing een broeierig sfeertje, zoals dat er wel vaker hangt bij belangrijke wedstrijden van Feyenoord. Het sfeertje dat Feyenoordspelers naar grote hoogte kan stuwen en tegenstanders verlamt in de veel geroemde magische tempel aan de Maas. De lege parterre vakken en netten werden vanaf de eerste minuut gecompenseerd met een hoeveelheid decibel, waarbij gehoorschade op de loer ligt. Zelfs Michael Owen en Paul Scholes waren na afloop onder de indruk.
Na 45 minuten en een klaterend applaus voor een brilstand, bleek dat we gewoon gelijke tred te kunnen houden met de Mancunians, door Feyenoord weggezet als veredelde mannequins. In een tweede helft die zowel op het veld als de tribune iets stroever op gang kwam, groeide langzaam het vertrouwen in een goed resulaat. En net toen ik vrede had genomen met een verdiend punt, dook alleskunner Jorgensen de hoek in. Zijn voorzet op Vilhena was afgemeten en de afronding even hard als beheerst. Complete chaos op de tribune, supporters vliegen over elkaar heen en of verliezen hun evenwicht. Links van mij zie ik tussen het juichen door een meisje in Feyenoordshirt verbaast op de trap van RR staan. Hoe lang juichen deze idioten door voor een goal, zie ik haar denken. Ik steek glimlachend nogmaals 2 vuisten in de lucht. Een goal van Feyenoord in zo’n wedstrijd en het ultieme geluksgevoel neemt het gewoon even 30 seconden van je over. Het is een soort out of body experience, die op geen enkele wijze is uit te leggen aan buitenstaanders. Na een kwartier peentjes zweten blaast de leidsman eindelijk voor de laatste maal. Een volksfeestje barst los. Een feestje dat doorgaat als de spelers al lang en breed onder de douche staan, want we love you Feyenoord, we do!
Dan breekt de zondag aan en hoop je dat de goede lijn van de laatste weken wordt doorgetrokken. PSV-uit, 3 dagen na Manchester, ga er maar aan staan. Maar hoe langer de wedstrijd duurt hoe meer ik een déjà vu kreeg naar afgelopen donderdag. Verdedigend staat het als een huis en op de counter zijn we met de beweging en creativiteit voorin levensgevaarlijk. Van der Heijden is, met coupe kuikenhaar, getransformeerd van ideale schoonzoon naar meedogenloze verdediger. El Ahmadi, de regisseur op het middenveld die je lachend aftrapt en op de goal staat een Australische beer met bokshandschoenen. En oh ja dan is er ook nog Botteghin, Botteghin, Eric Botteghiiiiiiiiiiiiiin. Wat een heerlijke no nonsense verdediger. Als hij de bal snoeihard achter de zure Zoet ramt kan ik een oerkreet vanachter de tv niet onderdrukken. Het uitvak met 1600 man knalt uit elkaar en op willekeurige plekken in het stadion springen kluitjes Feyenoorders op. Feyenoord leeft als nooit te voren. Sinds donderdag heb ik maar 1 liedje in mijn hoofd en het is niet eens een Feyenoordliedje. Jij krijgt die lach niet meer van mijn gezicht, al zou je wel willen!
Remi
op en vervolgens op 'Zet op beginscherm'.