Het is voor een goed doel. Ik heb Feyenoord pas 1 keer in mijn leven tegen Manchester United zien spelen. Dat aantal wil ik op korte termijn verdubbelen . York en Cole zijn vervangen door Ibrahimovic en Rooney, maar in onze huidige vorm maken we zeker een kans op een beter resultaat dan de 1-3 van destijds. Nog half slaperig lukt het mij zowaar om de juiste inloggegevens in te voeren. Een Duitse melding in het scherm. Gelijk klaarwakker, krijg ik de indruk dat ik even moet wachten. 32 meldingen verder, waan ik mij in een achtbaan van de Efteling. Even denk ik dat het aan mij ligt, maar een blik op de binnenstromende appjes, pleit me vrij. Het is de website van Feyenoord, eh Eventim. Anderhalf uur later ben ik mijn nest nog niet uit, maar heb ik ook geen kaarten. En met mij zovelen, zo leren de Feyenoordfora.
Het leven van een Feyenoorder gaat niet over rozen, dat is algemeen bekend. Maar de maatregelen vanuit het bestuur slaan nu iets te ver door. Een halflege Kuip voor topaffiches tegen Fenerbahce en United. Je ontneemt jezelf een stukje thuisvoordeel. Een spokende Kuip kan tot magische wedstrijden leiden, zoals Juventus en Marseille in een recent verleden ondervonden. Een halfvolle Kuip heeft meer de magie van Fortuna Sittard thuis, voor 20.000 man op een troosteloze zondagmiddag. En daarbij knappe jongen, die een aansteker of bierglas door een net kan gooien. Dat hele net is feitelijk al voldoende om de kogelstoters, die waarschijnlijk oefenen voor de volgende Paralympische spelen, een halt toe te roepen. Gun in ieder geval je meest trouwe fans, lees seizoenkaarthouders, een gegarandeerde mogelijkheid op een plekje voor deze krenten uit de pap. Maar nee, we pleuren alles op 1 hoop, stellen een paar duizend kaarten te weinig beschikbaar en god zegene degenen met de beste internetverbinding.
Toch sluit ik hem af met een positieve noot. Misschien behoor ik binnenkort als de Duitse digitale toegangspoort weer opengaat alsnog tot de gelukkigen. En anders is er altijd nog Manchester uit. Een Rotterdamse invasie naar Engeland. Met de documentaire van Benfica-Feyenoord nog vers in het geheugen, lijkt het mij geweldig om onderdeel te zijn van de zoveelste massale Feyenoord oversteek van een op voorhand legendarische wedstrijd. Geen Kuip, wel “The Theatre of Dreams”. Het voelt een klein beetje als vreemdgaan, maar is het toch niet. Want hoe vaak die club ons ook tot wanhoop drijft op en of buiten het veld. Er blijft maar 1 liefde en die maakt ons stekeblind. Feyenoord, we houden van die club.
Remi
op en vervolgens op 'Zet op beginscherm'.