COLUMN | De grond trilde ver buiten de Coolsingel

Zo moet een aardbeving in het Noorden des lands voelen, dacht ik, toen 'Love U More'werd ingezet en de menigte op de Coolsingel op en neer begon te springen. Hier lag het epicentrum, maar de schokken waren tot in de verre uithoeken van de planeet te voelen. 'Feyenoord till I die'. Voor buitenstaanders zo’n overdreven kreet. Voor veel supporters de realiteit. Wie om zich heen keek, maandagochtend, Coolsingel, kon ze zien: hier hadden ze jarenlang naartoe geleefd. Van de dame met parelketting en geverfd haar, die niet aarzelde om “even lekker gek te doen”, tot de schorre schooier met tatoeages rond zijn vrijwel tandeloze mond, waaruit voornamelijk ziektes en bevolkingsgroepen kwamen. Ik zag een bejaarde man met stok, schuifelend door de massa, die Henk Schouten nog heeft zien scoren. Een klein meisje met rood-witte ballonnen, kleumend in de regen, dat pas na het laatste succes in 2008 was geboren. Ebru Umar Ze waren er allemaal. Maar ook zij die er niet waren, leefden mee. Via de livestream van RTV Rijnmond. Of in gedachten. Waar ook ter wereld. Want Feyenoorders zitten overal. Ebru Umar, columniste van onder meer Metro, was van haar bed gelicht in Turkije na twee tweets. Ze heeft een soort van huisarrest en moet toch nog een beetje zitten te shaken. Toch stuurde zij zondagavond deze tweet de lucht in: “Mensen. ff belangrijk nieuws nu: FEYENOORDDDD!!!!” Zij is niet de enige. Arjan Erkel kwam in 2004 na 607 dagen opsluiting in Dagestan als vrij mens aan op Rotterdam Airport. Vermagerd, flinke baard, zoekend naar woorden. “Feyenoord heeft gelijk gespeeld tegen Ajax. Jammer genoeg niet gewonnen.” Enige tijd geleden interviewde ik journalist Wouter Kurpershoek. Hij bezocht tal van brandhaarden in de wereld, van Irak tot de Gaza-strook. Soms moest hij zelf het vege lijf redden. Maar hij had altijd één ritueel. “Als Feyenoord thuis speelde, dan belde ik drie minuten voor de aftrap met mijn broer in het stadion. Ik móest even het geluid van de Kuip horen.” Burgeroorlog 'Feyenoord, till I die'. Twintig jaar geleden belde ik met de Nederlandse consul in Kathmandu. In Nepal was net een burgeroorlog uitgebroken en de kogels vlogen letterlijk om zijn woning. Toen ik nog een vraag wilde stellen, onderbrak hij mij: “Eh…ik wil ook iets weten. Wat heeft Feyenoord gedaan?” Het zal wel iets te maken hebben met het minderwaardigheidscomplex, dat wij Rotterdammers hebben. De tweede stad, de tweede club. Het zal iets te maken hebben met de schaarste aan succes de laatste decennia. Bij elke prijs komen alle opgekropte emoties eruit. Maar dan heb je ook wel wat. Een volksfeest dat zijn weerga niet kent. Dat nu al de komende huldiging van Ajax/PSV (doorhalen wat niet van toepassing is) in de schaduw zet. Feyenoord. We zijn allang niet meer de beste club van Nederland. Getalsmatig misschien ook niet de grootste. Maar we zijn de enige club in Nederland die een wereldwijde aardbeving kan veroorzaken. Paul Verspeek is verslaggever bij RTV Rijnmond en seizoenkaarthouder bij Feyenoord.