COLUMN | Advocaat

Feyenoord behaalde eindelijk eens een makkelijke overwinning. Tegen Sparta ging het nog uiterst moeizaam, maar tegen Excelsior zagen we zowaar een aantal vloeiende aanvallen. En beter nog, de tegenstander werd weinig tot geen kans gegund. Ok, er zaten een paar mindere fases in de 90 minuten, maar ja het blijft wel Feyenoord. De keren dat Feyenoord in eigen huis een tegenstander de volledige wedstrijd kansloos liet, zijn dit seizoen echt op 1 hand te tellen. Ja, die reserve Duitsers hadden in De Kuip niks te vertellen. En in de 1/8e finale van de beker wisten we een tegenstander zo dol te spelen, dat ze uiteindelijk maar besloten de bal in eigen doel te koppen. Dan heb je het wel zo’n beetje gehad. Ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat Dick Advocaat een grote rol speelt in de wederopstanding van dit Feyenoord. Halverwege februari verloren we kansloos in Zwolle en waren zelfs de play-offs uit het zicht. Een record werd gevestigd, 7 nederlagen op rij. Dick maakte een iets te prominente entree op de eerste training na zijn aanstelling, maar misschien was dat wel goed. Even de boel op scherp zetten. Want sinds het gelijkspel tegen Roda werden alle wedstrijden gewonnen en zien we “De Kleine Generaal” nergens meer op de voorgrond treden. In de luwte adviseert hij beginnend hoofdcoach Gio en aan de resultaten te zien, beheerst de kleine grote Hagenees dat wel aardig. Toornstra is weer de Jens van zijn debuutjaar bij Feyenoord, scorend vermogen wordt afgewisseld met bekeken balletjes en assists. Dirk Kuijt presteert op de 10 positie, alsof hij aan zijn tweede jeugd is begonnen. Vilhena speelt eindelijk echt als een regisseur op het middenveld. En Bilal lijkt van zijn “Kuipvrees”verlost, hij maakt als invaller een steeds sterkere indruk. Tot slot worden spelers die niet presteren, ongeacht de transfersom, naar de bank of tribune verwezen. Terug naar zaterdagavond. De echte spanning in de wedstrijd ontbrak, daar was Excelsior simpelweg te zwak voor. Vanaf de tribune klonk na ongeveer een kwartier, het liedje “Rotterdam de mooiste rotstad die er is”. En zo is het ook. Toch wil ik nog even in de huid van advocaat kruipen. Van de duivel wel te verstaan. Want wij zijn de supporters die ex-spelers en medesupporters in De Kuip het mooiste denkbare afscheid geven. Spelers die in levende lijve afscheid nemen, houden het met enige regelmaat niet droog. Jaarlijks houden wij uit respect een minuut stilte voor alle gevallen Feyenoorders. Coen Moulijn is door duizenden Rotterdammers een laatste eer bewezen, in een koninklijke tocht door zijn stad. Een onbeschrijfelijk mooi, respectvol afscheid was dat. En juist daarom is het zo jammer dat er zaterdag tussen de 46.500 man een paar tussen stonden, die niet tegen alcohol kunnen. Want 1 minuut je muil houden voor een icoon uit het Nederlands voetbal, zoveel is dat toch niet gevraagd? Een man, die nota bene onderdeel was van een Feyenoord elftal dat de dubbel pakte. Niemand heeft ons gevraagd Cruijff te eren als een echte Feyenoorder. Maar dat ene minuutje?! Come on man, really zou Rob Geus zeggen. En Cruijff, die zou waarschijnlijk hebben gezegd; Er zitten der altijd een paar tussen, maar dat is logisch. Remi