COLUMN | Één Legioen

Mooi, eindelijk de ommekeer denkt een groot deel van de supporters na donderdag. Laten we hier eens van gaan genieten. Een ander deel vond het tijd voor actie. Tegen het bestuur wel te verstaan, want daar wordt slecht beleid gevoerd. Iedereen moet eruit, de raad van commissarissen, Gudde, Van Geel en de vrienden van Feyenoord. Dit paste niet allemaal op een A4’tje en dus hielden een paar duizend supporters tijdens een rumoerige entree in de 12e minuut een wit velletje met het woord “wanbeleid” boven het hoofd. Feyenoord, een club met een torenhoog verwachtingspatroon, dat nagenoeg nooit wordt waargemaakt. Een club van hele diepe dalen, die de zeldzame pieken alleen maar mooier maken. Een club die tot hilariteit van andere clubs een 2e plaats in een vol stadion viert. Een club met de meest trouwe aanhang van Nederland, beter bekend als het Legioen. Het Legioen dat qua bezoekersaantallen de afgelopen seizoenen trouwer is dan ooit. Maar dat ook steeds kritischer wordt naar de eigen spelers en het te voeren beleid. Laten we eerlijk zijn, Gudde, of zoals Derksen opmerkte “de schildpad", is geen boegbeeld dat past bij een topclub uit een wereldstad. Maar laten we voordat er “een bestuur tegen de muur” wordt gezet of voordat iedereen in het Maasgebouw oprot, eens met een goede tegenkandidaat komen. Een Jorien van de Herik, zonder renteberekeningen. Een Berlusconi, zonder bunga bunga feesten. Een Donald Trump, zonder kleine handen. Een Sepp Blatter, zonder omkoopschandalen. Een Bill Clinton, zonder sigaar. Kom met een grote naam, een toekomstig uithangbord van de club. Eentje die de zware last van het voetbalbolwerk Feyenoord kan dragen en als het even meezit internationale deuren opent. Eentje die qua uitstraling meer in de buurt komt van Bokito, dan van Stoffel. Dat er iets moet veranderen is duidelijk, maar een A4-tje met wanbeleid omhoog houden als Kuyt zijn verlossende 2-1 tegen Cambuur met het publiek viert, is niet het juiste signaal. Supporters de eerste 12 minuten de toegang tot hun eigen vak ontzeggen, is dat eveneens niet. Tweespalt onder het Legioen is het laatste dat deze mooie club kan gebruiken. Er moet namelijk nog een bekerfinale gewonnen worden en de spelers kunnen dat niet zonder de steun van het hele Legioen. En daarom wil ik eruit met een positieve noot, eentje die Feyenoord in alles kenmerkt. We schrijven donderdag 3 maart, omstreeks 22.45uur. Feyenoord heeft zojuist in een zenuwslopend potje de finale van de beker bereikt en maakt een ereronde op de beats van 98 to piano. Iedereen staat voor of op zijn stoel mee te springen. Voor mij staat een oudere man, hij host mee met de rest van De Kuip. Ineens gaat hij heel rustig op zijn stoel zitten, pakt een moment voor zichzelf en balt drie keer kort zijn vuisten. Zo ziet intens geluk er dus uit, denk ik met een brok in mijn keel. Wat is het toch een schitterende club, eentje waar ik net zo goed onderdeel van uitmaak als deze man . Ik ken hem niet en heb nog nooit een woord met hem gewisseld, toch is er een verbondenheid. Het is iets magisch, lastig uit te leggen aan een buitenstaander. Of toch wel, Lee Towers heeft het in een liedje verwerkt. Niets is sterker dan dat ene woord, Feyenoord. Remi