COLUMN | Het ultieme offer

De vergelijking van een verslaafde dochter die je telkens liefdevol in de armen neemt kwam ook afgelopen week weer voorbij en bij een gebrek aan woorden wordt zo’n vergelijking dan door veel Feyenoorders omarmt en met elkaar gedeeld. Ik heb dit nooit begrepen, het is een vorm van passiviteit die ik binnen de gehele organisatie betrap. Neem bijvoorbeeld het eerste elftal, na een negatief clubrecord en vijf nederlagen op rij ben je over het algemeen als trainer op een kruising beland waar je nog maar twee kanten op kan: linksaf slaan, het gevecht aangaan en proberen het tij te keren, of rechts afslaan en de handdoek in de ring te gooien. Ik vind het dan ook ongelofelijk dat iemand als Giovanni van Bronckhorst die zijn hele carrière als voetballer altijd zelf het heft in handen genomen heeft de afgelopen weken alles laat afhangen van toeval. Het verlies tegen PSV lag aan de situatie met Kazim, tegen AZ zat alles tegen en na de wedstrijden tegen Heerenveen en ADO zat zijn elftal in de hoek waar de klappen vallen en zijn ze wel op zoek gegaan naar de oplossing maar hadden ze die simpelweg niet gevonden. Niets, maar dan ook werkelijk niets in een van die uitspraken getuigt van enige vorm van activiteit, laat staan een idee of een visie hoe het tij gekeerd kan worden. Ik houd mijn hart vast voor de komende weken, want zowel aan het spel als aan de instelling lijkt het al weken alsof elke veldspeler maar iets lijkt te doen wat hem op dat moment het beste lijkt en verder totaal geen idee heeft waar zijn medespelers mee bezig zijn. De enige twee spelers in het veld die nog enigszins er wat van bakken worden door een groot deel van het Legioen uitgekotst. Vilhena en Vermeer zijn in mijn ogen de beste spelers van je elftal, de een is een voormalig Ajaxied en de ander gebruikt zijn zieke moeder om een transfer af te dwingen. En aan alle lezers die de laatste tijd in de reacties onder de berichten op deze site meteen met k*nker beginnen te roepen, geef mij een kans om mij nader te verklaren en vergeet vooral niet dat dit een column is en slechts mijn mening. Maar het staat in mijn ogen vast dat deze twee spelers het beste materiaal vormen wat je in huis hebt. Maarja, het zijn geen “echte Feyenoorders” en ik schaam me kapot als ik zoals afgelopen week meerdere keren op de tribune “k*nkerzwarte” en oerwoudgeluiden heb gehoord naar deze twee spelers toe. De oplossing voor dit alles? Het bestuur tegen de muur, een bezem door het Maasgebouw en alle problemen verdwijnen als wolken voor de zon. Nog nooit heb ik dergelijke figuren die dit roepen eigenlijk een oplossing horen aandragen, wat is het alternatief denk ik dan? Welke mensen wil je op welke positie hebben en hoe denk je dat je inhoudelijk het tij gaat keren? Dat het tij gekeerd moet worden, dat is in mijn ogen inmiddels wel duidelijk. Na 16 jaar zonder kampioenschap waarvan de laatste 8 jaar ook nog eens een faillissement wat boven het hoofd gehangen heeft en dan ook nog eens met megalomane bouwplannen voor een nieuw stadion komen, dan ben je in mijn ogen als bestuurder niet alleen volkomen ongeloofwaardig maar zit er ergens een goed steekje los. Om over het technisch beleid maar niet te beginnen.. In het dagelijks leven werk ik met grote multinationals als klanten en heb ik veel bedrijven van binnen gezien. 1 ding staat daarin voor mij vast, het technisch, organisatorisch en communicatief communicatiebeleid bij Feyenoord heeft werkelijk niks te maken met een topsportklimaat. Ironisch want zo rekent de organisatie Feyenoord N.V. zich wel tot de topclubs in het vaderlandse voetbal, maar ligt het in feite lichtjaren achter op Ajax en PSV. Sterker nog we worden rechts in gehaald door AZ met een goedlopende organisatie met bestuurders (Rotterdammers als Robert Eenhoorn notabene) die het beste van twee werelden weten te maken. Het bouwen van een nieuw stadion gaat echt niet oplossen dat er op alle eerder genoemde vlakken fouten niet meer worden gemaakt. Zo zie ik het nog steeds gebeuren dat in officiële communicatie spelfouten staan (het begint soms al op het allerkleinste niveau) en zie ik nog steeds gebeuren dat er in twee jaar tijd voor meer dan 10 miljoen wordt uitgegeven aan meerdere spelers in de breedte terwijl je tegelijkertijd pretendeert een opleidingsclub te zijn en zo trots te zijn op je jeugdopleiding en zelf niet wil investeren in een gouden generatie zelfopgeleide voetballers die nu allemaal ergens anders rondlopen. Wil Feyenoord zich echt gaan meten met de top, wordt daar een visie op uitgesproken en nog belangrijker gaan er mensen opstaan die de club bij de hand nemen. De heren die er nu zitten zullen ongetwijfeld goede vaders zijn en leuke echtgenoten en ergens zullen ze fan van Feyenoord zijn, maar de mensen die aan het roer staan zouden het in het bedrijfsleven waar ik dagelijks in rondloop het bij geen enkele organisatie langer dan een jaar volhouden. Dan wordt de sportwereld nog als zwaardere werkomgeving geschat omdat daar de media altijd met je meekijken. Voor wie denkt dat het probleem bij dit Feyenoord alleen ligt bij de passiviteit van de trainer, het gebrek aan instelling bij de spelers en het beleid in de bestuurskamer van Feyenoord die heeft het mis. Hoe haal je het bijvoorbeeld in je botte kop om op je vrije zaterdagavond (een dag voor een wedstrijd notabene) spelers te bedreigen? In welk universum is dat goed te praten? Er lopen nog steeds een flink aantal debielen rond binnen het Legioen en nu noem ik bewust het Legioen en noem ik ze geen “hooligans” die de club schaden, want ook op de tribunes zie ik wekelijks nog een groot aantal debielen rondlopen die wij met elkaar gedogen, getuige de oerwoudgeluiden en racistische met k*nker gevulde spreekkoren. Bij alles wat er gebeurt en bij elke teleurstelling maar wat graag roepen we dat het allemaal aan het gevoerde beleid ligt en dat met “echte” Feyenoorders we jaar in jaar uit mee zouden doen om de prijzen. Nu ben ik het met dat laatste wel eens, zo had ik persoonlijk meer vertrouwen gehad in Fraser als trainer en van Hanegem als technisch adviseur om maar een voorbeeld te noemen. Maar wat ik nog veel erger vind is de passieve houding die je bij een groot aantal mensen in De Kuip bespeurt, mensen die kunnen leven met een nederlaag na de zoveelste vernedering. De mensen die een dag na de wedstrijd kunnen roep, maar ach wat hou ik van die club. Natuurlijk hou je van die club, dat hoef je na jarenlange onvoorwaardelijke liefde toch mag ik hopen niemand meer uit te leggen. Natuurlijk hou je nog van je dochter, ook al is ze al 16 jaar een crackverslaafde en weet ze je telkens weer teleur te stellen dat hoef je mij niet te vertellen. Maar als je echt van iets of iemand houdt, durf je elkaar ook de waarheid te zeggen en initiatief te nemen om de ander te helpen. Hoeveel pijn het nu ook doet, als je echt van die dochter houdt, pak je haar bij de lurven en schop je haar een afkick kliniek in en hou je haar bij de hand elke stap die ze daarna neemt. Aan het eind van de dag hebben we allemaal (althans daar ga ik dan maar van uit) die liefde voor de prachtige club, zijn historie en hondstrouwe aanhang. Maar wie heeft het lef zichzelf op te offeren om zo het grotere doel te dienen. Dat is de vraag. Misschien moeten een aantal mensen die claimen van onze club te houden uit liefde het ultieme offer brengen. Maar ik vrees dat als er 1 is die een offer brengt, dat wij dat wel weer zijn. Het Legioen. Martijn Praat met mij mee op Twitter @sandermartijn