Feyenoord kampioen!

Het is een raar kampioensjaar.Het begon met een seizoen dat halverwege het vorige seizoen begon. Dirk kwam terug, 35 jaar inmiddels en daarom volgens velen twee jaar te laat. Een half jaar te vroeg juichen voor iemand die twee jaar te laat komt: voorwaar een raar begin van een kampioensjaar. Vervolgens bleken we ineens geld te hebben. Jan-Arie kwam en Marko kwam en die leken op Studio Sport op zondagavond meestal best wel goed. Toen kwam ook een Zweed waar nog nooit iemand van had gehoord maar die op YouTube best wel goed scheen en Elia van wie we zeker wisten dat-ie goed was want die mocht ooit voor tien miljoen naar Juventus en dan ben je goed. Ook daarna was het nog niet op want toen kwam De Beste Verdediger Van de Eredivisie Van Vorig Seizoen Volgens De Telegraaf (dan ben je sowieso goed, niet dan?) en als klap op de vuurpijl kwam Michiel Kramer, van wie we eigenlijk wel wisten dat-ie niet zo goed is maar hij komt uit de buurt van Rotterdam en heeft een pleurishekel aan Ajax en is dus wel lachen. Kortom, Feyenoord had ineens geld deze zomer en omdat we nooit geld hebben was ook dat een raar begin van het kampioensjaar. Toen het seizoen eenmaal begonnen was bleek het steeds meer een raar kampioensjaar. Gio is de eerste van drie trainers die in Lex niet de ideale nummer 10 voor Feyenoord ziet. Ondertussen wil de ene jongen die heel erg veel van Feyenoord houdt bij Feyenoord weg (maar toch staat Tonny steeds in de basis) terwijl de andere jongen die heel erg veel van Feyenoord houdt en die altijd scoort zijn contract juist verlengde (maar Anass lijkt niet eens meer in de buurt van de Kuip te mogen komen). En Ron Beton – sowieso de beste bijnaam sinds IJzeren Rinus – die voor gratis een beetje de domme pech van zich af wilde komen hollen werd bij onze Traditionsverein dan weer de deur in zijn gezicht gesmeten. Dat was raar maar vooral een beetje om je voor te schamen. Dit kampioensjaar is kortom een beetje als de Jerrel Hasselbaink in de WK-selectie van 1998. Je gaat het rijtje kampioensjaren langs en je herkent ze allemaal. Die ene met Cruijff, die ene met Kiprich, die ene onder Don Leo. En deze, die je alleen herkent aan het feit dat je hem nergens aan herkent. Gewoon een groep gasten die min of meer toevallig samen met Kuyt in een Feyenoordshirt blijken te spelen en straks in mei met de dubbel in de poten staan. Die vieren we dan ergens op een parkeerplaats omdat het van de burgemeester op de Coolsingel niet mag, waarschijnlijk op de dag dat ze bekend maken dat de Kuip plaats moet maken voor iets dat Feyenoord City gaat heten. Ook leuk. Maar het voelt toch anders. Bron: Vers Beton